Brama Montanara pochodzi z I wieku pne i była częścią ogólnej reorganizacji murów obronnych miasta przypisanych Sulli podczas prac rekonstrukcyjnych w Rimini na początku dekady stulecia, po niszczycielskich represjach na miasto, które wspierał Mariusza, rywala Sulli, w wojnie domowej.

Zaokrąglony łuk wykonany w blokach z piaskowca był jednym z dwóch otworów w bramie, które zapewniały dostęp do miasta dla podróżnych ze wzgórz wzdłuż Via Arretina, która biegła wzdłuż doliny rzeki Marecchia. Podwójna brama ułatwiła przepływ ruchu, dzieląc opuszczających Ariminum od Cardus Maximus od tych, którzy do niej weszli.

Wykopaliska archeologiczne wykazały obecność dużego, otoczonego murem dziedzińca bezpośrednio wewnątrz bramy, kończącego się w drugiej bramie, potwierdzającego złożoność struktur obronnych.

Brama północna została zamknięta w ciągu kilku następnych stuleci, a pozostała brama nadal oznaczała wejście do miasta do II wojny światowej.

W burzliwej rekonstrukcji miasta po zakończeniu wojny, część bramy, która była widoczna przez wieki, została zniszczona, ale część ukryta w ścianach sąsiednich domów została odzyskana .

Odkryty łuk został ostatecznie zrekonstruowany obok świątyni Malatesta, z dala od pierwotnego miejsca