Tam, gdzie obecnie stoi romański kościół S. Pietro w Vinculis, był kiedyś kościół S. Pietro ai Sette Pini (po Siedmiu Sosnach), wspomniany po raz pierwszy w 763 roku. Nie znaleziono żadnych widocznych pozostałości. Romański kościół San Pietro in vinculis (znany jako S. Pierino) jest jednym z trzech kościołów pisańskich (pozostałe to S. Cristina i S. Margherita) udokumentowanych w czasach Longobardu.

Nowy kościół został konsekrowany w 1118 roku. Plan dotyczył budynku dwupiętrowego: kościół wzniesiono nad poziomem ulicy, a kryptę poniżej ze sklepieniem krzyżowym spoczywającym na kamiennych kolumnach, później wykorzystywanych do pochówku, świadczą o tym rzeźby pogrzebowe wyryte na kolumnach.

Kościół zbudowany jest z kamiennych bloków. Front podzielony jest na dwa poziomy. Niższy ozdobiony jest pięcioma martwymi łukami oddzielonymi rozetami i rombami. Dwuskrzydłowe okna stoją nad trzema drzwiami; główne drzwi zdobią rzeźbione nadproże, pilastry i kapitele. Górna kondygnacja ma trzy łuki i centralne okno ze szprosami. Osiem łuków w północnej ścianie jest ozdobionych na przemian rombami i rozciętymi oknami. Rozcięte okna krypty znajdują się na poziomie chodnika. Dzwonnica, pierwotnie dom, znajduje się w sąsiedniej wieży.

Wnętrze kościoła dzieli się na trzy nawy podwójnym rzędem sześciu kolumn i dwoma pilastrami ozdobionymi stolicami romańskimi. Na podłodze znajduje się XII-wieczna mozaika z kolorowego marmuru. Zarówno kościół, jak i krypta zostały niedawno odnowione.

Do czasu zdobycia Pizy przez Florencję w tym Kościele był strzeżony dokument o dużym znaczeniu dla Prawa: Giustinian I's Digesto, tekst Corpus Iuris Civilis, znany również jako „Pandette Pisane” (dziś w Biblioteca Medicea Laurenziana we Florencji).