Dowody archeologiczne z tego miejsca wskazują, że był on już zamieszkany przez Etrusków i Rzymian. Najwcześniejsza wzmianka o kościele i przyległym klasztorze pochodzi z 1016 r., Kiedy wcześniej istniejąca kaplica została przekształcona i poświęcona Archaniołowi Michałowi, pod kierunkiem benedyktyńskiego mnicha Bono.

Budynek został przekazany mnichom kamedułów w latach 1105–1111, w których rękach pozostał aż do 1782 r., kiedy klasztory zostały stłumione, a kościół przekształcono w klasztor. Budynek w obecnym stanie jest wynikiem długiej serii zmian, które rozpoczęły się w XIII wieku, kontynuując transformację średniowiecznej dzwonnicy w 1676 roku, późną adaptację barokową w połowie XVIII wieku i odbudowę po trzęsieniu ziemi w 1846 r., kończąc prace remontowe w 1963 r., po drugiej wojnie światowej.

Marmurowy front pochodzi z 1300 roku z trzema drzwiami na poziomie ulicy; centralny jest zwieńczony gotycką aedikulą z Madonną i Dzieciątkiem z Aniołami oraz Abbottem z Ofiarą Lupo di Francesco (oryginały znajdują się w Muzeum S. Matteo). Powyżej znajdują się trzy rzędy loggii. Pisanie w dolnej części ściany odnosi się do wyboru rektora Uniwersytetu w pierwszych latach XVII wieku.

Wnętrze podzielone jest na trzy nawy boczne kolumnami zwieńczonymi romańskimi stolicami, a główny ołtarz jest zbudowany powyżej krypty od XI do XII wieku. Tutaj możesz podziwiać XIV-wieczny krucyfiks przypisywany Nino Pisano. Freski i obrazy pochodzą z XIII-XVIII wieku. Dwie archeologiczne eksploracje, jedna przed kościołem i druga za nim, odkryły XIII-wieczną brukowaną ulicę i pozostałości klasztoru z końca XIII wieku, nowoczesną studnię i dziesięć XVI-XVII-wiecznych silosów do przechowywania zbóż.