Katedra Altamura jest jedyną stworzoną od podstaw w 1232 r. Przez cesarza Fryderyka II Szwabii i bardzo różni się od tej, którą widzimy dzisiaj. Legenda mówi o pochodzeniu tego kościoła jako o wotum cesarza, który pozostawił ukryty wewnątrz kolumny skarb tak ważny, aby móc zrekonstruować sam kościół w razie upadku.

Fasada jest pięknie udekorowana wspaniałym czternastowiecznym kamiennym portalem wyrzeźbionym scenami z życia Chrystusa, a nadproże zdobi wizerunek Ostatniej Wieczerzy.

Po bokach portalu znajdują się typowe lwy z XVI wieku, w tym samym okresie okna różanego. Z uwagi na obecność dwóch potężnych dzwonnic, przed którymi znajduje się mała loggia z rzeźbami Wniebowzięcia NMP i świętymi Piotrem i Pawłem, panuje pęd ku górze.

Wzdłuż murów obwodowych znajdują się zewnętrzne loggie „matronei” i ustawione względem ostatniej części widzimy wieżę zegarową, która staje się punktem orientacyjnym dla całego placu.

Wnętrze charakteryzuje się barokowym przepełnieniem - rokokowym stiukiem, złoceniami, marmurem, pięknymi obrazami neapolitańskich artystów szkolnych (Netti, Maraschino, Morelli, żeby wymienić tylko kilka).

Godne uwagi są imponujące szopki reprezentowane za pomocą kamienia, przypisywane mistrzowi szkoły neapolitańskiej Antonello Persio, drewniane posągi XVII-wiecznych stolarzy Altieri (Matki Bożej Bolesnej, Chrystusa na krzyżu i Chrystusa na dole) , marmurowy posąg warsztatu św. Józefa Berniniego, drewniany ołtarz Leonarda Castellano przedstawiający Wniebowzięcie świętych apostołów, imponujące dzieła z XVI wieku, takie jak orzechowe intarsje chóru, biskupie krzesło i ambona i wszystko neapolitańskie ołtarze szkolne z XVIII wieku, marmurowe intarsje, niezwykły drewniany kasetonowy sufit z herbem panujących rodzin, pod którego nadzorem zawsze był kościół palatynów.