Palazzo Schio to patrycjuszowski pałac z XVI wieku, którego fasada została zaprojektowana przez architekta Andreę Palladio w 1560 roku.
W 1560 roku Palladio zaprojektował dla Bernardo Schio fasadę swojego domu w Vicenza, w sąsiedztwie Ponte Pusterla. Ponieważ Palladio był w tych latach zajęty serią weneckich projektów, które wymagały jego niemal stałej obecności w stolicy Republiki Weneckiej, jego nadzór nad robotami budowlanymi w Palazzo Schio stał się tak rozproszony, że mistrz-murarz został zatrzymany z powodu jego wykonania. działa z braku wyraźnych instrukcji.
Po śmierci Bernarda wdowa nie wykazała zainteresowania zakończeniem prac, które zostały ukończone tylko przez brata Bernardo, Fabrizio, w latach 1574-1575, po tym, jak kamienie i inne materiały budowlane ułożyły się na podwórku willi.

Reprezentacyjna fasada budynku wzdłuż ulicy jest stosunkowo wąska. W przypadku fortepianu nobile Palladio wybiera podział na trzy łuki o jednakowej szerokości, podzielone przez cztery półkolumny z korynckimi literami, wolne w trzech czwartych wysokości ściany i których podstawa jest zintegrowana z zawieszeniem gniazda.
Przestrzenie między kolumnami zajmują trzy okna z wystającym balkonem, z których każdy zwieńczony jest trójkątnym frontonem w silnym rzucie. Zamierzone oświetlić stodołę, trzy okna wycięte w architrawie ramy i zamknięte w 1825 r. Zajmowały górny koniec. Fasada jest również animowana przez grę światła i cienia, poprzez artykulację w kilku warstwach głębokości uzyskanych dzięki użyciu kolumn, okien formujących i balkonowych oraz szczytów. Podstawa gniazda jest pokryta boniowaniem. Architekt łamie relatywną monotonię tekstury kapsli z łukiem holu wejściowego, a zwłaszcza z trapezoidalnym podłożem otaczającym dwa boczne otwory poniżej.