Kościół ten, poświęcony św. Julianowi od 1200 r., Znajduje się w centrum starej dzielnicy, która rozrosła się od wczesnych czasów rzymskich na początku Via Aemilia. Bliskość tej drogi wpłynęła również na budowę klasztoru benedyktynów, sięgającego co najmniej do IX wieku i pierwotnie poświęconego Świętym Piotrowi i Pawłowi.

Klasztor i kościół, jeden z najważniejszych miast w średniowieczu, był kilkakrotnie zmieniany. W połowie 1500 r. Średniowieczny kościół z nawą główną i dwiema nawami bocznymi i kryptą został przebudowany w obecnej formie. Klasztor został również zmieniony w tym samym okresie, a wykopaliska ujawniły pozostałości portyku i nawierzchni krużganków, które nadal można zobaczyć w sąsiednim Kinie Tyberiusza, wraz z kilkoma grobowcami z cmentarza, który zajmował miejsce w czasach bizantyjskich. W centrum dziedzińca stał XVI-wieczny wenecki rzeźbiarz z monumentalnej studni w wapieniu istryjskim. Architektonię studni z rzeźbionymi postaciami świętych Piotra i Juliana można teraz oglądać w Muzeum Miejskim.

Oprócz obrazów weneckiej szkoły kościół ma poliptyk Bittino di Faenza ze scenami z życia św. Juliana, w trzeciej kaplicy po lewej stronie i ołtarzem Paolo Veronese, przedstawiającym męczeństwo świętego, pomyślanego niemal jako teatralna scena silnego wpływu emocjonalnego. Umieszczony nad głównym ołtarzem w otoczeniu palladyjskiej inspiracji, duży obraz dominuje nad marmurowym sarkofagiem, o którym mówi się, że został przeniesiony tutaj z Dalmacji z relikwiami świętego.