Piazza S. Omobono jest wynikiem odbudowy w połowie XVI wieku. Usunięto całe obszary średniowiecznego miasta i zburzono budynki, aby zrobić miejsce na plac, jak na pobliskim placu delle Vettovaglie.
Obszar ten prawdopodobnie był już osiedlony w czasach rzymskich i był częściowo zamieszkany we wczesnym średniowieczu, kiedy to, ze względu na zmiany pogody i załamanie drenażu ziemi, był on bagnisty, jak nazwa późniejszego kościoła, S Pietro in palude (św. Piotr na bagnach) wskazuje.
Kościół, wspomniany po raz pierwszy w 1153 r., stał na północnej stronie obecnego placu, z gankiem, którego jedna kolumna jest nadal widoczna wewnątrz budynku pod numerem 6. Jak zwykle w tamtych czasach, Ganek był zawsze zajęty działalnością konsulów i kurii sądowej.
Począwszy od XI wieku, cały obszar był stopniowo przejmowany przez torri, których łuki są nadal widoczne w budynkach via Cavalca; zajmowali nawet część przestrzeni na obecnym placu i stworzyli labirynt ceglanych alejek i małych, wyłożonych kamieniami placów, z których wiele wyposażono w studnie do użytku publicznego. W XVI w. Obszar ulegał dalszym zmianom: plac został powiększony, jak widzimy dzisiaj, kościół został odnowiony, aw 1614 r. Poświęcony S. Omobono de art sarti i, aż do stłumienia w 1785 r., Przekazany korporacji krawieckiej. Budynek został następnie częściowo rozebrany i zamieniony na zakwaterowanie.