Plac został otwarty w 1833 roku; został zbudowany z woli Wielkiego Księcia Toskanii, według projektu architekta Alessandro Gherardesca. Prawie idealnie prostokątna przestrzeń została zaprojektowana zgodnie z nowymi wymaganiami urbanistyki i gustami Restauracji.

W środku pierścienia drzew posąg Pietro Leopoldo I, wykonany w 1829 r. przez L. Pampaloniego, stoi na wysokim marmurowym cokole ozdobionym płaskorzeźbą autorstwa E. Santarelli.

Plac znajduje się w części miasta o dużym znaczeniu historycznym. W średniowieczu był znany jako vetera civitate ze względu na wiele rzymskich ruin tutaj. Wzdłuż jego boków znajduje się kilka interesujących budynków. Wzdłuż zachodniej części znajduje się średniowieczny budynek dawnego klasztoru S. Anna, dziś zajmowany przez Scuola Superiore di Perfezionamento; na zachodzie znajduje się XIII-wieczny kościół S. Caterina, przed którym znajduje się plac, na którym rozebrano kilka budynków w średniowieczu, aby zrobić miejsce na cmentarz. Również po wschodniej stronie znajduje się mała kaplica Compagnia del Crocione, stłumiona w 1782 r., A teraz audytorium i teatr.

Od końca XI wieku znaczną część centrum placu zajmował kościół S. Lorenzo alla Rivolta z anektowanym szpitalem i klasztorem oraz palazzo hrabiego Neri di Donoratico, zburzone pod koniec XIV wiek.

Wielki książę przekazał budynki S. Lorenzo miastu Piza w 1815 roku, pod warunkiem, że zostaną zburzone i na ich miejscu powstanie plac. Zatwierdzenie planu zajęło prawie piętnaście lat; w międzyczasie otwartą przestrzeń wykorzystywano do łamania koni i, ku wielkiemu oburzeniu ludności, przez praczki do wieszania prania.