Zbudowany w pierwszej połowie XVI wieku przez Bartolomeo Lanfranchi, ten pałac znajduje się naprzeciwko Palazzo Lanfranchi, zbudowanego przez jego syna Alessandro po drugiej stronie rzeki. W 1505 roku Bartolomeo kupił pięciokondygnacyjny domus na Lungarno z loggią, studnią i odpowiednimi obiektami. Pierwsze zmiany, wykonane przez architekta Giovana Battistę Cervelliera, zostały przeprowadzone w 1560 r., W 1576 r. Albizzo i Giovanni Lanfranchi stworzyli luksusową rezydencję z nową fasadą z widokiem na rzekę.

Francesco Mosca, nazywany „Meschino” zaprojektował „nowoczesną” fasadę z boniowanymi kamiennymi narożnikami od dachu do ziemi i szeregiem kamieni. Jego szare listwy w twardym piaskowcu można nadal oglądać wokół drzwi, na balkonie, w ramie francuskich okien, w oknach i kamieniach węgielnych.

Budynek wziął swoją nazwę od rodziny Toscanelli, budowniczych, części rozwijającej się klasy średniej, która kupiła ją w 1827 roku. z marmurem w stylu neoklasycznym, niewidocznym. Wewnątrz pałac został przebudowany i stał się okazałym domem Giovan Battisty Toscanelli i jego żony Angioli Cipriani.

Na sufitach znajdują się freski Nicoli Cianfanelli, Gaspero Martellini e Annibale Gatti przedstawiające Byrona i poezję, Apoteozę Galileusza i Apoteozę Michała Anioła. Projekt tego budynku przypisuje się - bez żadnych dowodów - Gatti. Rzeźba Tribolo Harpy jeżdżącej na ropuchę, obecnie w kolekcji Palazzo Blu, pochodzi z tego pałacu. Od 1913 r. Zajmuje je Archiwum Państwowe w Pizie (Archivio di Stato di Pisa).