Herb rodziny Roncioni, przedstawiający mocnego konia - „concione” lub „ronzone” - jest wyświetlany na fasadzie pałacu w połowie XVII wieku. Nieco dalej wzdłuż rzeki znajduje się Scalo Roncioni, jedno z ostatnich pozostałych wejść do rzeki Arno po restrukturyzacji w XIX wieku.
Budynek powstał w wyniku połączenia kilku średniowiecznych torre obudów, których ślady są widoczne w ścianach bocznych. Plan piętra ma kształt podkowy z przewiewną loggią otwierającą się na ogród w całej Italii, otoczony budynkami gospodarczymi. Pokoje ozdobione są cennymi freskami z XVIII wieku i niedawno odnowionymi średniowiecznymi malowanymi dekoracjami z XIII i XIV wieku, na czterech ścianach na różnych piętrach jednej z wież, przedstawiających draperie. Starszy, fresk mezzowy jest falistym wzorem w kolorze czerwonym i białym, a drugi jest ze stylizowanej skóry futra; na podłodze powyżej znajduje się fałszywy gobelin z rycerzami w zbroi i murem pomalowanym na wzór kamienia.
Większość pałacu należy do rodziny Roncioni, która pochodzi od jednej z najstarszych rodzin arystokratycznych w Toskanii. Kupił go Balì Cesare w 1630 roku. Później Balì Angiolo Roncioni (1748-1812), pasjonat sztuki, zaangażował artystę GB Tempesti do malowania fresków na ścianach i sklepionych sufitach i wezwał JB Desmaraisa do malowania portretów rodzinnych . W 1795 r. Zlecił architektowi Alessandro Gherardescy budowę małego teatru, w którym wkrótce potem Vittorio Alfieri odmówił swego Saula. Między 1700 a 1800 r. W pałacu przebywało wielu znamienitych gości, wśród których byli: Wielki Książę Peter Leopold, Madame de Staël, Paolina i Luigi Bonaparte oraz Lord Byron.