Kościół został założony około 1118 r. Przez benedyktynów z Montecassino, którzy pozostali w posiadaniu do 1270 r., Kiedy to stał się klasztorem. W 1331 r. Przekazano go Dominicannunom, którzy wykorzystywali część Kościoła do kultu.

Fasada w stylu rokoko, zaprojektowana przez Francesco Quarantottiego, została zbudowana w latach 1770-72 przez Giuseppe Vaccà; na rogach drugiego rzędu znajdują się dwa posągi S. Domenico i S. Silvestro z tego samego okresu co fasada. Romańskie nadproże wyrzeźbione w Opowieściach Costantine i Papieża Sylwestra, które niegdyś stały nad drzwiami, znajduje się obecnie w Muzeum S. Matteo.

Apsydę zdobią martwe łuki i wiszące łuki; istniały także 12-wieczne umywalki ceramiczne, obecnie zastąpione kopiami. Oryginały znajdują się w Muzeum S. Matteo.

Kwadratowa ceglana dzwonnica znajduje się po lewej stronie; otwarta dzwonnica z podwójnymi otworami jest na górze.
W 1782 roku klasztor stał się konserwatorium dla córek szlachty, a następnie, w XIX wieku został przekazany najpierw do Zakonu Św. Franciszka Sprzedaży, a następnie do Ministero dell'Interno, które używało go na kilka sposobów: jako więzienie, kwatery studenckie, warsztat odnowy fresków. Rzeźbiony i złocony sufit ma XVII wiek i zawiera dziewięć płócien malowanych przez Aurelio Lomi; Zmartwychwstanie jest w centrum; wokół są Czterej Ewangeliści, św. Katarzyna przed Tyranem, Papież Silvester Koronujący cesarz Konstantyn i Święci Dominik, Piotr i Paweł oraz Adoracja Mędrców. W kościele znajdowały się także średniowieczne obrazy, obecnie w Muzeum S. Matteo, w tym słynny ołtarz św. Katarzyny i opowiadania, które według legendy odkryto w 1235 r. Unoszące się na wodach Arno i odzyskane przez Przeora S. Silvestro.