Kościół ten, udokumentowany od 1086 r., W 1132 r. Był agustiniańskim lekarstwem kanonicznym. Od 1472 do 1808 r., Kiedy klasztor został stłumiony, należał do augustiańskich domenikanek z via Romea. W 1819 r. Budynek został ponownie otwarty na nabożeństwa i stał się siedzibą bractwa św. Barbary i Narodzenia Maryi. Aż do połowy XX wieku kościół był nadal używany do kultu, ale teraz jest uświęcony i jest Gipsoteca, w której znajduje się zbiór odlewów gipsowych starożytnych dzieł sztuki należących do Uniwersytetu w Pizie.

Dolna część fasady jest urządzona w stylu typowym dla architektury romańskiej w Pizie, po raz pierwszy użyta w katedrze (katedra): okrągłe martwe łuki, pilastry, architrawy, romby i oculi, dwukolorowe marmurowe wkłady i ludzkie lub zwierzęce głowy o symbolicznych znaczeniach wyryte na stolicach wykonane w warsztacie Biduino (koniec XII wieku); Nie ma zgody co do daty górnej części, z cegły i kamienia livornese panchina.
Pomimo daty „1595” wyrytej w podstawie, być może w celu nagrania napraw, masywna ceglana dzwonnica została prawdopodobnie zbudowana w XIII wieku.

Zakonnice dokonały znacznych zmian w budynku, aby stworzyć mały kościół dla klasztoru. Freski z apsydy i XIV wieku zostały zburzone; nadal widoczne są kolumny ze średniowiecznymi stolicami, zmieszane z pozostałościami stiukowych dekoracji z XVII - XVIII wieku; ostatnie remonty odzyskały ślady malarstwa z XII - XIII wieku.

Kościół nadaje nazwę placowi, na który się zwraca. Plac ten, będący wynikiem wyburzeń w XIX wieku, nie ma już oryginalnych średniowiecznych wymiarów. Teraz rozciąga się w kierunku via dei Mercanti, gdzie można podziwiać dobre przykłady domów z wieżami z XII i XIII wieku. Teatro Verdi i XIX-wieczny gmach sądu na placu.