Kościół S. Nicola jest udokumentowany w 1097 r., Opisany jako zależny od klasztoru S. Michele w Verruca. Tradycja naukowa, być może nie bezzasadna, utrzymuje, że została założona przez markiza Ugo di Tuscia pod koniec X wieku, na terenie wielu budynków już należących do rodziny Tuscia.

Dolna część fasady jest urządzona w stylu typowym dla Buscheto (XI w.): jej martwe łuki na pilastrach obramowujących drzwi na przemian rombami i różanymi oknami oraz dwukolorowe marmurowe okładziny są doskonałym przykładem styl romański Pisan. Nie wiemy, jaki miał być wygląd drugiej opowieści, ani daty muru, być może XVI wieku. Niezwykła ośmioboczna dzwonnica z interesującymi wspornikowymi spiralnymi schodami zbudowanymi między dwoma cylindrami wieży (które Vasari trzymał jako inspirację dla studni św. Patryka w Orvieto), została wzniesiona w XIII wieku.

Majątek przeszedł na mnichów augustianów w 1296 r., którzy powiększyli go do 1313 r. Inne prace wykonano w XIV w., kiedy Kościół nabył drewniany krucyfiks przypisany Giovanni Pisano, teraz w kaplicy obok głównego ołtarz oraz cenną Madonnę i Dzieciątko namalowane na drewnie, w kaplicy Madonny delle Grazie, przypisywanej Francesco Traini.

Obraz św. Mikołaja ratujący Pizę od zarazy pochodzi z początku XV wieku; słynie z tego, że jest jedną z najstarszych i najbardziej szczegółowych reprezentacji Pizy. Prace nad ośmioma kaplicami i sklepionym sufitem rozpoczęto w 1572 roku; kaplica SS. Sacramento jest autorstwa Matteo Nigetti (1614). W 1792 r. Parafianie stłumionego kościoła S. Lucia de Ric Ricucchi podlegali tej parafii, która jest także siedzibą Bractwa S. Lucia.