Kościół, zbudowany z kamienia wydobywanego lokalnie i oświetlony rozciętymi oknami, ma kształt ośmiokątny z piramidalnym dachem w kształcie stożka spoczywającym na centralnym podniesionym bębnie.

W 1138 r. Kościół ten jest wymieniony jako część budowy należącej do Rycerzy Szpitalów św. Jana Jerozolimskiego, który przybył do Pizy w 1113 r. Później należał do Rycerzy Maltańskich do 1817 r. Zakon został zniesiony, a Kościół przeszedł pod patronatem królewskim.

Napis u podstawy dzwonnicy mówi nam, że architektem był Diotisalvi, który zaprojektował baptysterium, ale prace konserwatorskie w 1970 r. odsłoniły wcześniejszy ośmiokątny budynek, na którym spoczywa osiem filarów tej świątyni. W XVI wieku do kościoła dodano ganek z piaskowca, który był już zamknięty przez późniejsze budynki.

Pod koniec XVIII wieku został ozdobiony sztukateriami, ale został zamknięty w 1848 roku, ponieważ był niebezpieczny. W 1876 r. Został konsekrowany, po wielu naprawach pod kierownictwem Rodolfo Castinelli, który przywrócił go do pierwotnego poziomu i rozebrał ganek; w tym samym czasie plac został przeprojektowany przez Pietro Belliniego, który stworzył metalową balustradę otaczającą kościół.

Wspornik wyrzeźbiony w głowę mężczyzny, pierścienie wyrzeźbione z liści i głowy lwów nad północnymi drzwiami to XII wiek, podczas gdy popiersie Diotisalvi nad zachodnimi drzwiami pochodzą z 1859 roku. > Wewnątrz znajduje się nagrobek Marii Mancini Colonna, siostrzenicy kardynała Mazzarino, oraz studnia z wiadrem, której rzekomo użył św. Ubaldesca do leczenia pielgrzymów w sąsiednim szpitalu.