W 1567 roku Cosimo I podarował średniowieczne budynki stojące między via Ulisse Dini i via S. Frediano, aby zapewnić kwaterę rycerzom-kapłanom, ważnej i wpływowej dywizji Zakonu Rycerzy św. Stefana.
Giorgio Vasari miał za zadanie zaprojektować nową konstrukcję, a David Fortini zbudować ją. Ich celem było połączenie budynków w jedną konstrukcję z atrakcyjną, dobrze wyważoną powierzchnią zewnętrzną, podobną wyglądem do pozostałych na placu.

Układ był wzorowany na klasztorze: dwupoziomowy ganek na tyłach budynku prowadził do kilkudziesięciu niezależnych kwartarów, z których każda zajmowała trzy piętra, ze schodami. Prace nad kanoniką trwały ponad czterdzieści lat, ponieważ większość funduszy pochłonęła budowa Kościoła.

Długa fasada bardzo przypomina Palazzo della Carovana: trzy rzędy okien definiują przestrzeń; różnorodność otoczeń maskuje różnice między średniowiecznymi budynkami połączonymi w celu stworzenia nowego.
Między 1604 a 1607 rokiem wybudowano mieszkanie nad domem, znane jako palla a corda; pokoje zostały odnowione w latach 1690-1692, a dalsze zmiany zostały dokonane w połowie XIX wieku.

Od 2006 r. w budynku mieści się Laboratorium Analiz, Badań, Bezpieczeństwa, Technologii i Ekonomii Dziedzictwa Kulturowego Scuola Normale Superiore, kierowane przez Prof. Salvatore Settis.