Villa Gazzotti Grimani (1542) to renesansowa willa, wczesne dzieło architekta Andrei Palladio, znajdujące się w miejscowości Bertesina, niedaleko Vicenzy. W 1994 roku UNESCO wyznaczyło Villa Gazzotti Grimani jako część światowego dziedzictwa UNESCO „Vicenza, City of Palladio”. (Dwa lata później obszar światowego dziedzictwa został rozszerzony o wille palladiańskie poza obszarem rdzenia i odpowiednio zmieniono jego nazwę na „Miasto Vicenzy i wille palladiańskie w Wenecji Euganejskiej”).

Willa została zaprojektowana i zbudowana w latach czterdziestych XVI wieku dla weneckiego Taddeo Gazzottiego i, podobnie jak wiele budynków Palladio, ma wcześniej istniejącą strukturę. W 1550 roku, zanim budynek został ukończony, Gazzotti miał problemy finansowe i sprzedał willę Girolamo Grimani. Zewnętrzna forma willi pokazuje, że człowiek, który ją zlecił, był człowiekiem, który chciał, aby jego wpływ był wyraźnie widoczny. Po raz pierwszy Palladio przedstawia ciało budynku jako wyraźnie określoną kostkę. Trzykrotna arkada w środkowej części, przypominająca Villa Godi, zwieńczona jest trójkątnym szczytem i dominującym kształtem fasady. Jest to w mniejszym stopniu ucieleśnienie oryginalnego zbioru myśli Palladio - porównywalne przykłady można znaleźć zarówno w Villa Agostini w Cusignana, jak iw architekturze Giovanniego Marii Falconetto - niż w jego staraniach o nadanie istniejącym formom nowej ekspresji. Nowością jest to, że trójdzielna arkada zajmuje całą wysokość jednopiętrowego budynku. Podobnie użycie trójkątnego szczytu jako symbolu godności nie ma odpowiednika w weneckiej świeckiej architekturze tego czasu. Szeroki krok schodów pierwotnie miał prowadzić do loggii; wąski lot stopni, który teraz prowadzi do środka arkady na loggii, jest dodatkowym dodatkiem.
Ciało budynku spoczywa na podstawie, z której jest podzielone za pomocą występu, który biegnie wzdłuż całej szerokości fasady. Z jednej strony służy to do ochrony obszarów roboczych przed wilgocią, ale z drugiej strony podnosi również willę nad otaczający krajobraz. To wykorzystanie bazy można znaleźć w wielu willach Palladio, ale to nie był jego wynalazek; Giovanni Maria Falconetto umieścił Villa Vescovile w Luvigliano, który rozpoczął się w 1534 roku na bazie.
Wraz z przyjęciem współczesnego myślenia architektonicznego, Villa Gazzotti pokazuje również, co było na terytoriach weneckich nowym sposobem traktowania powierzchni ścian. To nie zamknięte części fasady, ale otwarta loggia, która zajmuje dominującą pozycję na fasadzie willi. Poza tym sposób, w jaki Palladio traktuje swoją fasadę, wyraźnie rozpoznaje, że jego intencją jest nadanie powierzchni ściany plastikowej struktury. Osiem pilastrów z kompozytowymi literami, które wystają delikatnie z powierzchni ściany, dzielą elewację na osiem pionowych rytmów. W tym samym czasie środkowa część, wyróżniająca się trzema krotnymi arkadami, jest odsunięta nieznacznie od reszty elewacji. Okna są mocno połączone z korpusem budynku za pomocą dolnej półki okiennej, która biegnie wzdłuż całej szerokości fasady i jest przesunięta wraz z cokołami pilastrów. W przeciwieństwie do Villa Godi i Villa Piovene, okna nie są już jedynie perforacjami w ścianie, ale dzięki ich plastikowym profilom i wystającym trójkątnym szczytom na ich wierzchołkach stały się niezależnymi elementami konstrukcyjnymi na fasadzie.
Mimo że Palladio starał się otworzyć ścianę, która zazwyczaj jest postrzegana jako granica, fasada Villa Gazzotti wciąż ma wiele nieformowanych powierzchni ścian nad oknami. Niemniej jednak wielokrotne nałożenie ściany za pomocą rozmieszczenia pilastrów, profili okiennych i trójkątnych szczytów jest wyraźnym wskazaniem, że Palladio stara się teraz modelować i kształtować masywny korpus budynku pochodzący z weneckich dwupiętrowych budynków, dzięki wykorzystaniu plastikowej struktury i szerokich otworów. Stolice, w których znajdują się pilastry, są wyposażone w belkę wielowarstwową i różnobarwną. Willa obecnie wymaga renowacji, w szczególności sztukaterii zewnętrznej, która odkleiła się, aby odsłonić leżące pod nią cegły. Odrestaurowana Villa Saraceno jest przykładem tego, jak imponująca może być odrestaurowana sztukateria.