Pierwsza wzmianka o kościele S. Frediano i przyległym szpitalu pochodzi z 1061 r. Pod podwójnym nazwiskiem Świętych Martino i Frediano. Kościół i szpital schroniły potrzebujących i pielgrzymów i stanęły wzdłuż arterii miasta, która łączyła drogi wchodzące do miasta z południa rzeki Arno do dzisiejszego piazza dei Cavalieri, politycznego serca miasta przez całe średniowiecze.

W latach 1076-1561 kościół i szpital były prowadzone przez mnichów z Camandole; budynki zostały następnie przekazane zakonowi rycerskiemu św. Stefana, który użył ich do pochówków i ozdobił centrum frontu kościoła Krzyżem Orderu, anulowanym podczas prac konserwatorskich w 1964 r. W 1594 r. kościół przeszedł do Barnabitów, którzy ozdobili go kaplicami szlachetnymi. Po tym jak wielki książę Lotaryngii stłumił klasztor, stał się kościołem parafialnym (1784) i obecnie jest kościołem uniwersyteckim.

Fasada, datowana od końca XI do początku XII wieku, jest wynikiem prac konserwatorskich przeprowadzonych w 1964 roku w celu odzyskania pierwotnej średniowiecznej architektury budynku, zmodyfikowanej kilka razy w czasach nowożytnych, w w szczególności po pożarze w 1675 r. Fasada jest podzielona na trzy piętra i ozdobiona elementami typowymi dla romańskiej architektury śródziemnomorskiej - martwe łuki, korbety, romby i okrągłe kształty - przeplatane z ponownie wykorzystanymi fragmentami ze starożytnych budowli rzymskich, widocznymi w architraw powyżej drzwi.

Kwadratowa dzwonnica, ukryta przez nowoczesne budynki, wydaje się być XIII wieku. Wnętrze kościoła, bazylika, jest podzielone filarami zwieńczonymi stolicami z XI wieku, rzeźbionymi zwierzęcymi i ludzkimi kształtami. Krzyż ze scenami z Męki Pańskiej i obraz z XII wieku na drewnie ze złotym tłem, oczyszczony w 1970 r. Z późniejszych malowanych dodatków, uzupełnia wyposażenie kościoła.