Bazylika San Gesù Vecchio jest jedną z bazylik Neapolu; znajduje się przy via G. Paladino, w samym sercu zabytkowego centrum miasta. Świątynia nazywana jest „del Gesù Vecchio” (lub Niepokalanego Poczęcia przez Don Placido) ze względu na fakt, że później, w związku z rozbudową Towarzystwa Jezusowego, w niewielkiej odległości wybudowano nowy, znacznie większy kościół znany jako kościół. Nowego Jezusa (lub Większej Trójcy).
W 1958 r. został podniesiony do godności bazyliki mniejszej.

Bazylika została założona w 1554 r., a cztery lata później prace prowadzono pod kierunkiem Giovanniego Tristano, który zbudował kościół z pierwszym jądrem kolegium. Od 1568 do 1575 r. Prace kontynuował Giovanni De Rosis, który również rozpoczął rozbudowę Salvatore College na podstawie projektu poprzedniego architekta jezuickiego. Inauguracja refektarza sięga 1578 roku. Zaraz potem, w 1583 r., Podczas prac ekspansji uczelni, Giuseppe Valeriano przejął władzę przez około dwadzieścia dwa lata. Jednak w latach 1608–1623 kościół został przebudowany według projektu księdza Pietro Provedi, a dopiero w 1623 r. Placem budowy kierował Agatio Stoia; Kościół został otwarty do kultu rok później.

Od 1630 roku i przez następne dwadzieścia cztery lata Cosimo Fanzago prowadził różne prace, takie jak Kapelonia San Francesco Saverio, rampa łącząca zamknięty budynek z atrium i Kapelonia Święty Ignacy Loyola. W 1678 roku Giovan Domenico Vinaccia przeprojektował trzecią kaplicę; ten sam architekt w 1688 r. zaprojektował także fasadę. W 1700 r. Otwarto bibliotekę, aw połowie wieku nastąpiła późna barokowa przeróbka zaprojektowana przez Giuseppe Astaritę.
W ciągu dziesięciu lat między 1767 a 1777 r. następuje wydalenie jezuitów i przekształcenie struktury w królewską szkołę średnią, a następnie w siedzibę uniwersytetu w Neapolu. W tym samym czasie ten sam kościół stał się parafią Santa Maria della Rotonda.

Na początku XIX wieku przebudowano apsydę, a po powrocie jezuitów kościół stał się plebanią i został powierzony Donowi Placido. Niemniej jednak zakonnicy zostali ponownie wydaleni w 1806 r., A dwa lata później założono bibliotekę uniwersytecką; pod koniec stulecia i na początku XX wieku struktura została włączona do kompleksu uniwersyteckiego, tak jak dziś. Został uszkodzony podczas trzęsienia ziemi w 1980 roku.
Kościół ma fasadę, zrealizowaną pod koniec XVII wieku przez Giovan Domenico Vinaccia w stylu barokowym, o lekko wypukłym kształcie: w środku otwiera drzwi wejściowe, przeoczone przez duże prostokątne okno.

Wnętrze kościoła ma łacińsko-krzyżową strukturę architektoniczną, z pojedynczą nawą i bocznymi kaplicami, i zachowuje liczne dzieła sztuki, w tym w trzeciej kaplicy po lewej, płótno przedstawiające Saint Louis Gonzaga, dzieło Battistello Caracciolo (1627), obrazy Marco Pino da Siena (Przemienienie, Madonna i obrzezanie), niektóre obrazy Girolamo Cenatiempo (1712) w pierwszej, trzeciej i czwartej kaplicy po lewej, ołtarz św. Franciszka Ksawerego , dzieło Cesare Fracanzano (1641) i posąg św. Franciszka Borgii autorstwa Pietro Ghetti. W ołtarzu głównym znajduje się rzeźba Niepokalanego Poczęcia NMP, która należała do Don Placido.

W zakrystii znajduje się obraz Francesco De Mury przedstawiający Maryję wskazującą monogram Chrystusa dla św. Luigiego Gonzagi (połowa XVIII wieku). Największa