Famedio z Montenero to obiekt architektoniczny zlokalizowany w pobliżu sanktuarium Madonny delle Grazie. Początkowo składał się z portyku z pięcioma łukami, został zbudowany w 1794 r. Pod opatem Rodesindo Marcucci, aby zapewnić schronienie przed słońcem i deszczem pielgrzymom, którzy odwiedzali sanktuarium Madonny delle Grazie.

Praca była kontynuowana przez opata Bruniego, ale została zawieszona z powodu napoleońskiej okupacji miasta. Pomiędzy 1832 a 1842 r. Wykonano różne prace przy aranżacji placu, podczas gdy portyk dotarł do mniej lub bardziej aktualnej konfiguracji około 1853 r., Pod opieką opata Vitaliano Corelli, kiedy dodano cztery kolejne łuki oprócz pięciu już istniejących. W tym samym okresie rozbudowano także budynek przed placem, łącząc w ten sposób loggię z sanktuarium poprzez budynek mieszkalny Pellegrino.

Pod koniec pracy plac z dużymi schodami wejściowymi przybrał kształt prostokątny (47,10 x 27,10 m). Koszt interwencji jest udokumentowany w 4794,76 lirach, wspieranych częściowo przez gminę Livorno.

W XIX wieku Francesco Domenico Guerrazzi zaproponował przekształcenie otwartej galerii w famedio, czyli jako Dom Sławy lub Świątynię Sławy. Decyzją burmistrza Federigo De Larderela 5 października 1873 r. Po raz pierwszy zastosowano świątynię dla znamienitych ludzi, aby pomieścić szczątki Guerrazziego, który zmarł kilka dni wcześniej w swojej willi w pobliżu Ceciny. W nadchodzących latach w Famedio powitano najwybitniejszych postaci Leghorn lub po prostu zapamiętano z pamiątkową tablicą.

Część loggii była również wykorzystywana jako miejsce prywatnych pochówków, co czyniło ją prawdziwymi kaplicami grobowymi. 15 stycznia 1879 r. Gmina Livorno przekazała Aristide Castelli (było to Domenico, greckie pochodzenie) „dwa pasy” arkady loggii na Piazza del Santuario, obecnie rozpoznawalne jako „Carolina Castelli” (trzecia w odniesieniu do schodów dostęp do placu). Ostatni łukowy koniec loggii, po stronie górskiej, został sprzedany wdowie Aspazji (był to Giovanni Reggio) po Michele Castelli 26 listopada 1862 r. Za sumę 1764 lirów. Przedostatnia arkada do Aristide (był to Domenico) Castelli 30 września 1863 r. Za sumę 1 000,00 lirów. Trzeci ostatni (tylko dla trzech nisz pochówkowych) do Aristide (to był Michele) Reggio 17 lutego 1866 r. Za sumę 600 lirów. Tymczasem, po zjednoczeniu Toskanii z Królestwem Włoch zastosowano prawo nowego rządu, który nie uznawał już osobowości prawnej zakonów i konfiskował ich własność; w konsekwencji własność Sanktuarium przeszła od mnichów Vallombrosan do gminy Livorno.
Po brutalnym bombardowaniu miasta Livorno 18 maja 1943 r. Famedio stało się miejscem schronienia dla wielu przesiedleńców.

Famedio z Montenero wznosi się na placu przed Sanktuarium Madonny delle Grazie. Budowla charakteryzuje się loggią z filarami toskańskiego rzędu i okrągłymi łukami, z tarasem na szczycie (dziś niepraktycznym). Łuki są pokazywane za pomocą artystycznych żeliwnych bram, wykonanych przez warsztat Fratelli Gambaro w Livorno. Famedio składa się w sumie z dziewięciu łuków, z których jeden jest wykorzystywany jako podjazd do wejścia na plac, rozciągający się na około pięćdziesiąt metrów.

Struktura zbiera śmiertelne szczątki sławnego Livornese: Francesco Domenico Guerrazzi (1804-1873), polityk i pisarz - od 1893, Carlo Bini (1806-1842), pisarz i patriota - od 1895, Enrico Pollastrini (1817-1876), malarz - od 1895 r., Carlo Meyer, Garibaldi i polityk - od 1897 r., Paolo Emilio Demi (1798-1863), rzeźbiarz - od 1898 r., Giovanni Fattori (1825-1908), malarz i rytownik - od 1908 r., Giovanni Marradi (1852-1922), poeta i pisarz - od 1922 r., Ernesto Rossi (1827-1896), aktor sceniczny - od 1928 r., Mario Puccini (1869-1920), malarz - od 1988 r.
Pamiętne epigrafy są pamiętane : Dario Niccodemi (1874-1934), dramaturg, scenarzysta, menedżer, Gustavo Salvini (1859-1930), aktor filmowy i teatralny, Guelfo Civinini (1873-1954), pisarz, poeta, dziennikarz, Pietro Mascagni (1863-1945) , kompozytor i dyrygent, Amedeo Modigliani (1874-1920), malarz i rzeźbiarz, Giosuè Borsi (1888-1915), pisarz