Cmentarz Stary Angielski to cmentarz w Livorno w środkowych Włoszech, położony na działce w pobliżu Via Verdi, w pobliżu kościoła Waldensów i dawnego kościoła anglikańskiego św. Jerzego. Jest to jeden z najstarszych nie-rzymskokatolickich cmentarzy we Włoszech.

Pod koniec XVI wieku Livorno stało się bazą marynarki angielskiej do patrolowania szlaków żeglugowych na Morzu Śródziemnym, przyciągając w ten sposób dużą społeczność angielską do miasta. Wkrótce społeczność, składająca się głównie z anglikanów (i ogólnie nie-rzymskich katolików), potrzebowała miejsca pochówku dla swoich zmarłych. Niektórzy historycy twierdzą, że cmentarz założono przed 1609 r., Chociaż najstarsze groby datuje się na lata 1640-te. Niektóre źródła podają, że w 1594 r. Cmentarz został otwarty przez upoważnienie wielkiego księcia Ferdinando I, który niedawno zawarł umowę handlową z królową Elżbietą I. Cmentarz został wzniesiony poza murami miasta, w obszarze zwanym „Fondo Magno”. Przez długi czas był to jedyny cmentarz angielski i protestancki we Włoszech i prawdopodobnie w całym regionie śródziemnomorskim.

Początkowo cmentarz nie był zamknięty, co zostało naprawione przez wzniesienie balustrad w 1745 r. dzięki znacznemu zapisowi zamożnego kupca Roberta Batemana. W 1838 r., Podczas budowy nowego kościoła anglikańskiego św. Jerzego, cmentarz został zamknięty i zastąpiony nowym w północnej części miasta, w pobliżu bramy San Marco.

Pomimo ważnej wartości historycznej cmentarza i wbrew radom historyków sztuki, w 2007 r. rozpoczęto budowę wielopoziomowego parkingu zaledwie kilka metrów od murów cmentarza, zastępując historyczny Odeon kino. W 2009 r. Grupa wolontariuszy rozpoczęła projekt renowacji i badań, który nadal trwa (kwiecień 2013 r.).

Cmentarz przetrwał wielkie zniszczenia spowodowane bombardowaniami podczas II wojny światowej, które również zniszczyły sąsiednie kościoły waldensów i św. Jerzego. Pozostaje jednym z najbardziej urokliwych i ciekawych miejsc w Livorno.
Po II wojnie światowej cmentarz znajdowano ukryty za dużym sześciokondygnacyjnym blokiem mieszkalnym, ukazując wyraźny brak wrażliwości tamtejszej administracji lokalnej.

Wejście znajduje się na małym placu, dostępnym przez własność Arciconfraternita della Misericordia. Cmentarz jest dużym czworobokiem, charakteryzującym się gęstą roślinnością nadrzewną, ze stuletnimi cyprysami i różnymi roślinami śródziemnomorskimi. Godną uwagi cechą jest obecność tego, co niektórzy uważają za wiązy z Wirginii, podobno zasadzone przez amerykańskich żeglarzy odwiedzających groby swoich bliskich.

Do najstarszych grobów należy grobowiec Leonarda Diggesa, syna Dudleya Diggesa, którego grób z 1646 r. ozdobiony jest płaskorzeźbą, która służyła za wzór wielu innych zabytków na cmentarzu. Godne uwagi są także groby z XVIII wieku, takie jak grób Roberta Batemana, które mają wypukłe i wklęsłe kształty. Pod koniec XVIII wieku iw XIX wieku neoklasyczny styl dekoracji stał się widoczny w zabytkach, które często zawierały cytaty z prac Bertela Thorvaldsena, który mieszkał w Livorno.