Kościół ten, zaprojektowany przez J. Sansovino i zbudowany w 1 połowie XVI wieku, ma elegancką fasadę wykonaną według projektu Andrei Palladio i serii trzech krużganków. We wnętrzu cenne obrazy, w tym dzieła D. Tintoretto, J. Palma il Giovane i G. Belliniego. Po niefortunnym debiucie w San Pietro di Castello, ponownie był to prawdopodobnie Daniele Barbaro, który poparł tę komisję Palladio, przekonując patriarchę Akwilei, Giovanniego Grimaldiego, do powierzenia mu fasady San Francesco della Vigna. Wybór Palladio był w rzeczywistości szczególnie istotny, ponieważ odsunął Jacopo Sansovino, który zbudował kościół trzydzieści lat wcześniej (a także przygotował projekty jego fasady). W ten sposób Palladio stał się namacalną alternatywą, wspieraną przez najbardziej zaawansowaną kulturowo sekcję weneckiej arystokracji, do starzejącego się bohatera architektonicznego remontu Piazza San Marco. W 1563 roku Giovanni Grimani, człowiek o wyrafinowanych gustach i wyrafinowany kolekcjoner rzymskich antyków, przeszedł podstępną próbę herezji. Absolutny z podopiecznych przekształcił konstrukcję fasady San Francesco w okazję do osobistego świętowania. Od Leona Battisty Alberti, renesansowi architekci zastosowali się do trudnego zadania adaptacji fasady jednopiętrowego budynku, czyli starożytnej świątyni, do planu nawy i naw bocznych kościołów chrześcijańskich. Z fasadą kościoła San Francesco della Vigna Palladio przedstawił swoją pierwszą konkretną odpowiedź na ten problem, po niestety tylko projektowym zobowiązaniu San Pietro di Castello. Ponieważ nawy pokryte wielkim naczółkiem i nawami bocznymi, pokrytymi dwoma pół-frontonami, rzutowano na jedną płaszczyznę, problem kompozycyjny polegał na organicznie łączeniu dwóch systemów i modularnej relacji między dwoma rzędami, z których większy został użyty do wsparcia głównego frontonu i mniejszych dwóch półpiętrznych. Rozwiązanie osiągnięte przez Palladio jest genialne, nawet jeśli zmusiło go to do ustawienia obu zamówień w tej samej wysokiej piwnicy. Architekt umiejętnie pokonałby tę ostatnią trudność na fasadzie Redentore, umieszczając wielkie schody przed centralną częścią fasady.