Drugie miejsce po wczesnochrześcijańskiej bazylice przy Via Madonna del Mare to najstarsze miejsce kultu w Trieście. Odbywają się tu usługi Wspólnoty Ewangelistów Reformowanych, zarówno Helweckich, jak i Waldensów. Tablica nad głównym wejściem wskazuje, że kościół został wystawiony na aukcję w 1786 roku. Wspólnota Helwecka w Trieście nabyła go i ponownie otworzyła w celu zreformowania kultu. Bazylika została zbudowana w stylu rzymskim w połowie XII wieku. Pomimo kilkukrotnej renowacji, prace wykonane w latach 30. XX wieku przywróciły oryginalne elementy rzymskie. Imponujące okno rozetowe wyróżnia się na fasadzie nad werandą, zwieńczone dzwonnicą, która prawdopodobnie była starą wieżą strażniczą. Plan kościoła jest niesymetryczny, z nawą główną i dwoma mniejszymi nawami bocznymi, oddzielonymi linią kolumn. W prezbiterium bez absydy znajduje się marmurowa płyta przedstawiająca Wieczerzę Pana. Pozostałości fresków pochodzą z XIV wieku i zawierają sceny z życia cesarza Konstantyna.