Brama Palatynu (włoska: Porta Palatina lub Porte Palatine; Piemont: Tor Roman-e) to brama miejska z epoki rzymskiej zlokalizowana w Turynie we Włoszech. Brama zapewniała dostęp przez mury miejskie Julii Augusta Taurinorum (współczesny Turyn) od strony północnej, w wyniku czego stanowiła Porta Principalis Dextra (główna brama na prawo) starego miasta.

Brama Palatynu stanowi główny dowód archeologiczny rzymskiej fazy miasta i jest jedną z najlepiej zachowanych bram rzymskich z I wieku pne na świecie.

Wraz ze starożytnymi pozostałościami teatru, znajdującymi się w niewielkiej odległości, jest częścią tak zwanego Parku Archeologicznego, otwartego w 2006 r.

Porta Principalis Dextra służyła jako dostęp do cardo maximus, obecnie identyfikowany na Via Porta Palatina i Via San Tommaso. Jego imponujące pozostałości są obecnie widoczne w centrum otwartej przestrzeni, dzisiejszego Piazza Cesare Augusto.

Dość podobnie jak starożytna Porta Decumana, wbudowana w średniowieczną strukturę dzisiejszego Palazzo Madama, Brama Palatynu stanowi przykład typowej rzymskiej bramy zwróconej w stronę cavaedium (czworokątny dziedziniec po wewnętrznej stronie miasta) ściany), których pozostałości są umieszczone przed bramą. Wzniesione na kwadratowej podstawie dwie kątowe wieże mają ponad trzydzieści metrów wysokości i mają szesnastoboczną strukturę. Korpus centralny, a mianowicie interturrio, ma około dwudziestu metrów długości i charakteryzuje się dwoma rzędami okien, z których dolny składa się z łukowych okien i górnego składającego się z okien łukowych. Część dolna ma cztery wejścia: środkowe są większe i wyższe i są dostępne dla pojazdów, podczas gdy dwa wejścia po bokach są węższe i krótsze i służą jako przejścia dla pieszych. Rowki wzdłuż wewnętrznych ścian wjazdów sugerują pierwotną obecność tzw. Cateractae, rzekomego systemu krat bramnych obsługiwanych z górnego piętra.

Na ziemi w pobliżu bramy znajduje się jeszcze część wartowni dodana w okresie rzymskim, na której widać bruzdy na kamieniach spowodowane tranzytem wagonów.

Para posągów z brązu przedstawiających Augusta Cezara i Juliusza Cezara nie jest oryginalnymi posągami, ale kopiami z ostatniej radykalnej renowacji z 1934 r. Są jednak przedmiotem dyskusji, ponieważ zostały niewłaściwie umieszczone w zajętym obszarze wewnętrznym przez statio, a nie na zewnątrz bramy, gdzie mogłyby mieć większe znaczenie.