Piazza San Carlo jest jednym z najważniejszych placów w Turynie; można go zdefiniować jako salon stolicy Piemontu. 168 metrów długości i 76 szerokości, plac ma powierzchnię 12 768 metrów kwadratowych; znajduje się w osi ulicy Via Roma, która łączy ją z Piazza Castello i Piazza Carlo Felice.

W całej historii przybrał nazwy Piazza Reale, Piazza d'Armi, a następnie w okresie napoleońskim miejsce Napoleona. Od 1618 r. Poświęcony jest św. Karolowi Boromeuszowi, jako jednemu z dwóch bliźniaczych kościołów, świętemu arcybiskupowi Mediolanu, który miał szczególne oddanie dla Całunu. Emanuele Filiberto faktycznie przywiózł Świętą Pościel do Turynu w 1578 r., Aby skrócić pielgrzymkę, którą pieszo Carlo Borromeo powinien był doprowadzić do Chambéry, aby ją czcić.

Zwyczajem jest organizowanie różnych wydarzeń historycznych i społecznych, w tym komików wyborczych, koncertów, demonstracji, telewizji na żywo (podczas XX Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2006 r. amerykańska telewizja NBC uczyniła z niej scenę połączeń na żywo) , spory pracownicze, obchody sportowych triumfów klubu piłkarskiego Juventus.
Na tym placu, z okazji ekspozycji Całunu, rano 2 maja 2010 r. papież Benedykt XVI spotkał się z obywatelstwem Turynu i odprawił Mszę św. po południu papież przewodniczył spotkaniu z młodzieżą Piemontu, przed udaniem się do katedry w Turynie, aby oddać cześć Świętemu Całunowi, a następnie do Małego Domu Opatrzności Bożej.

Ten scenograficzny plac w Turynie ma przydomek salonu Turynu. Prostokątny kształt jest połączony z Piazza Castello przez Via Roma, główną ulicę w centrum miasta. Obecny wygląd pochodzi z XVII wieku, zaprojektowany przez Carlo di Castellamonte, wzbogacony o interwencję Benedetto Alfieri sto lat później. W centrum stoi konny pomnik Emanuele Filiberto, dzieło Carlo Marochetti z 1838 r., Zwane Caval ëd Bronz, które przedstawia księcia w akcie ożywienia miecza po zwycięstwie San Quentin.
Po bokach XVII-wiecznego pałacu Solaro del Borgo, a po stronie południowej, dwóch bliźniaczych kościołów barokowych; Santa Cristina (1639), zaprojektowany przez Castellamonte i San Carlo, zbudowany w 1619 roku i przypisywany różnym architektom, w tym Castellamonte. Wklęsła fasada pierwszego z nich została przeprojektowana przez Filippo Juvarrę w 1715 roku. Fasada kościoła San Carlo jest autorstwa Lombardii Ferdinando Caronesi (1836).
W latach 60-tych iluminacja placu została zrealizowana za pomocą charakterystycznych imperialnych latarni z ramieniem róg obfitości.
Są biura ważnych instytucji gospodarczych i kulturalnych, w tym Intesa Sanpaolo (Palazzo Turinetti di Pertengo, pod numerem 156 Piazza San Carlo) i Goethe-Institut w Turynie.

Piazza San Carlo nie istniało przed XVII wiekiem. Kiedy stolica Sabaudii przeniosła się do Turynu w 1563 r., Miasto wciąż znajdowało się w starożytnych rzymskich murach, później wzmocnionych przez Francuzów w XVI wieku. To Carlo di Castellamonte zaplanował rozbudowę miasta na południe, zgodnie z rozkazem księcia Sabaudii: w 1638 r. Zainaugurowano plac, a Maria Cristina z Francji, wdowa po Vittorio Amedeo, zamówił budowę monumentalnych portyków, a następnie dekorował je wojskowe trofea od Carlo Emanuele III.

Dwa bliźniacze kościoły Santa Cristina i San Carlo były wtedy bardzo różne. San Carlo było pozbawione elewacji dodanej dopiero w XIX wieku, podczas gdy Santa Cristina, silnie pożądana przez regentkę Marię Cristinę, była wówczas klasztorem karmelitów bosych: Cristina w dawnym wieku tak bardzo kochała ten kościół, że chciała zostać pochowana (1663).

4 listopada 1838 roku, w święto San Carlo Borromeo, zainaugurowano pomnik Emanuele Filiberto z Savoy, Carlo Marocchettiego, a przed wzniesieniem na Piazza San Carlo podziwiano go w Luwrze w Paryżu , Caval dd Bronz, który w czasie wojny był chroniony przez masywne drewniane konstrukcje chroniące go przed bombami, jest dziś prezentowany miastu Turyn po długiej renowacji, zakończonej w październiku 2007 r. plac ten, 21 września 1864 r., wydarzył się w jednym z najbardziej tragicznych wydarzeń w historii Turynu, który w tamtych czasach przeszedł klauzulę (na wniosek Francji) o przeniesieniu stolicy Włoch do Florencji. Turcy upadli spokojnie na placu, by zaprotestować przeciwko decyzji rządu Minghetti, ale siły publiczne były przesadnie bezwzględne w tłumieniu protestu: według niektórych źródeł 184 osoby pozostały na ziemi