Palazzo Chiablese to skrzydło Pałacu Królewskiego w Turynie. Była to rezydencja księcia Chablais, a następnie Carlo Felice, króla Sardynii i Ferdinando, księcia Genui. Dziś mieści się w nim kolekcja kulturalna honorująca historię Piemontu. Jest otwarta dla publiczności w środę, czwartek, piątek od 14.00 do 18.00 oraz podczas konferencji prasowych, wydarzeń kulturalnych, koncertów.

Położony na Piazza San Giovanni Palazzo Chiablese jest częścią Pałacu Królewskiego w Turynie, który był rezydencją królów Sardynii-Piemontu. Jako przedłużenie pałacu był domem Maurycego Sabaudii i jego żony Luisy Christiny z Savoy, zanim przenieśli się do Vigna di Madama poza stolicą. Następnie został wykorzystany jako siedziba sądu.
Od 1753 r. służył jako rezydencja Benedykta z Sabaudii, syna Karola Emmanuela III i Elżbiety Teresy z Lotaryngii, której nazwa pochodzi od jego uprzejmego tytułu księcia Chablais.

Grawerowanie Piazza Castello w Turynie, Pałac Królewski (w środku), Palazzo Madama (z przodu po prawej) i Palazzo Chiablese (z tyłu po lewej) Chablais przeprowadził różne ulepszenia wnętrza pałacu pod kierunkiem Benedetto Alfieri, popularny architekt epoki sabaudzkiej. Po śmierci Chablais był to dom jego żony Marii Anny z Sabaudii, która chciała go do swojego brata Karola Feliksa, księcia Genui, który mieszkał tam z żoną księżniczką Marią Cristiną z Neapolu i Sycylii. Ten pierwszy zmarł tu w 1831 roku. Budynek był siedzibą tymczasowego rządu Francji podczas okupacji napoleońskiej. To był dom Camillo Borghese i jego żony Pauline Bonaparte.
Przywrócono Dom Sabaudzki, później miejsce urodzenia Margherity z Savoy, córki księcia Genui, a później żony Umberto I z Włoch.
Wiek później pałac został zbombardowany w czasie II wojny światowej, co spowodowało znaczne zniszczenia, a wiele mebli i elementów dekoracyjnych zostało utraconych. Nieruchomość przeszła na państwo w latach 50. XX wieku i została następnie wykorzystana jako siedziba nadleśnictwa. Później pałac został przekształcony w akademiki, kuchnie i udogodnienia dla uczniów Istituto Nazionale per le Figlie dei Militari Italiani (Narodowego Instytutu Córek Włoskich Żołnierzy), który został tam zainstalowany sto lat później.
Do 1995 r. mieściło się w nim archiwum kina miejskiego, które stało się siedzibą Sovrintendenza per I Beni Ambientali e Architettonici e Archeologici - „Generalnej Dyrekcji ds. Dekoracji, Sztuk Pięknych, Architektury i Sztuki Współczesnej” [5]. Jest on zamknięty dla publiczności z wyjątkiem specjalnych okazji.