Casa dei Romagnano to zabytkowy budynek z XIV wieku, który należał do rodziny markiz Romagnano. Ze względu na duże zainteresowanie dokumentami jest to jeden z najstarszych zamieszkanych budynków w mieście.

Budynek był rezydencją markiza Romagnano, oddziału kadetów rodziny markiz Turynu, znanego również jako Arduinici, którego zapisy znajdują się w niektórych imperialnych dyplomatach z XI wieku. Ich wpływy polityczne utrzymywały się nawet pod rządami Sabaudzkich, z markizem Antonio Romagnano, który w latach 1449-1458 był kanclerzem księcia Ludovico. Romagnanie odgrywali rolę ambasadorów na dworze Savoy, aw tym domu Brianzo di Romagnano gościł na prośbę księcia Amedeo VIII, ambasadora Wenecji Andreę Morosiniego.

Podczas starannej renowacji w 1885 r. przez Riccardo Braydę ujawniono części z terakoty, które ujawniają poprzednią obecność poprzednich okien. Był to pierwszy budynek cywilny w średniowiecznym Turynie, na który miało wpływ głębokie uzdrowienie dzięki dokładnemu raportowi o pracach, które ujawniły kryteria kierujące dokonanymi wyborami stylistycznymi. Z wykopalisk przeprowadzonych w bezpośrednim sąsiedztwie okazało się, że pierwotny budynek miał portyk o co najmniej czterech łukach, który rozwinął się na przedłużeniu alei.

Budynek ma teraz kilka fragmentarycznych świadectw z przeszłości, ale niektóre z gzymsów terakotowych z silnie zdobionych ostrołukowych okien są rozpoznawalne, pokazując reprezentacje żołędzi, małych dyni i liści dębu. Te szczegóły są dowodem bogactwa rodziny szlacheckiej, a także chęcią publicznego potwierdzenia prestiżu społecznego i roli w sądzie Savoy. Główna fasada znajduje się przy wąskiej Via dei Mercanti, natomiast strona wtórna zwrócona jest w stronę alei, która od dawna była zamknięta, ale prawdopodobnie była jedną z dróg średniowiecznego miasta. Ta część zachowuje interesujące części wydobyte na światło dzienne, które ujawniają interesujące fragmenty murów w jodełkę i ostrołukowe okno, które jest całe, ale całkowicie otoczone murem. Niższe piętro pokazuje ślady okienek z terakoty z XVI wieku. XVII wieku to pozostałe otwory, obsługiwane bez poszanowania oryginalnej dekoracji.