Sanktuarium Santa Caterina znajduje się na Costa di Sant'Antonio i obejmuje starożytną rezydencję Benincasa, miejsce narodzin św. Katarzyny i jest podzielone na różne arkady, arkady, kościoły i oratoria.

Obszar Conca di Vallechiara, bogaty w wodę, przeniesiony do Fontebranda, był zamieszkiwany przez licznych pracowników wełny, którzy mieli tu swoje domy, laboratoria i pralnie chemiczne. Wśród nich był także ojciec przyszłej świętej Katarzyny, Jacopo Benincasa. Gmina Sieneńska kupiła dom świętego (należącego do Arte della Lana) i inne zaanektowane budynki, aby wybudować sanktuarium zaraz po kanonizacji Cateriny w 1461 r. W 1464 r. Rozpoczęły przemiany.

Dom świętego nadal wychodzi na aleję Tiratoio i jest rozpoznawalny przez renesansowy kamienny portal z napisem „Sponsae Kristi Catherine Domus” i loggią powyżej z kolumnami z terakoty ,

Do kompleksu wchodzi się z neorenesansowego portyku Gmin Włoch, poszukiwanego przez arcybiskupa Sieny Mario Toccabellego, aby w 1939 r. świętować proklamację św. Katarzyny jako patronki Włoch przez papieża Piusa XII, prosząc o proklamację głośnym głosem samego arcybiskupa (wydarzenie zapamiętane przez tablicę). Portyk powstał w 1941 r., W którym każda włoska gmina przyczyniła się do kosztów jego budowy symboliczną sumą odpowiadającą kosztowi cegły. Nazwa portyku wywodzi się z tego dziwnego faktu. Prace zostały natychmiast przerwane z powodu wojny i zostały zakończone dopiero w 1947 r. Portyk pokazuje również popiersia różnych papieży, którzy uznali świętość i znaczenie świętej Katarzyny w historii kościoła. Należą do nich Pius II, który ogłosił ją świętą w 1461 r., Pius XIII, który ogłosił swoją patronkę Włoch, Pawła VI, który mianował jej doktorem Kościoła w 1970 r., I Jan Paweł II, który ogłosił jej patronem Europy w 1999 r. Ganek obejmuje również studnię renesansową, prawdopodobnie zaprojektowaną przez Baldassarre Peruzzi w pierwszej połowie XVI wieku.

Następnie otwierają się dwa inne arkady, z których pierwszy, bardziej starożytny, został wzniesiony w latach 1530-1550 przez Giovana Battistę Pelori, ucznia bardziej znanego Baldassarre Peruzzi. Druga loggia jest nowoczesna i ma duży posąg sztukatorski, przedstawiający świętą Katarzynę i zaprojektowany jako wzór pomnika na fortecy.

Dostępne z trzeciego ganku, kościół krucyfiksu został zbudowany w latach 1614-1623 na ziemi, która tradycyjnie mieściła się w ogrodzie rodziny Benincasa. Celem jego budowy było zorganizowanie cudownego „Krucyfiksu”, z którego Katarzyna otrzymała stygmaty w 1375 roku. Krucyfiks ze szkoły w Pizie z drugiej połowy XII wieku pochodzi z kościoła Santa Cristina w Pizie, teatru wydarzenia cudowne. Do roku 1623, w roku konsekracji kościoła, krucyfiks znajdował się w bazylice Oratorium Komnaty, a obecnie znajduje się w głównym ołtarzu w złoconej ramie i otoczony jest XVI-wiecznymi drzwiami namalowanymi przez Bartolomeo Neroniego, z figurami św. Katarzyny i św. , Marmurowy ołtarz autorstwa florenckiego Tommaso Redi pochodzi z 1649 roku.

Kościół zawiera różne XVII-wieczne obrazy, malowane przez różnych autorów i przedstawiające sceny z życia św. Katarzyny. Należą do nich Apoteoza św. Katarzyny Rutilio Manetti (ołtarz po lewej), św. Katarzyna i Grzegorz XI Sebastiano Conca (ołtarz po prawej). Mirabile to freski w krypcie z lat 1701-1703 autorstwa Giuseppe Nicoli Nasini z gloryfikacją świętej Katarzyny.

W kościele znajduje się także brązowa lampa wotywna poszukiwana przez matki żołnierzy, którzy zginęli w czasie II wojny światowej. Olej używany do spalania płomienia lampy jest oferowany co roku, przy okazji szczególnych okazji, przez włoską gminę lub stowarzyszenie.

Przed kościołem krucyfiksu znajduje się kaplica Superior lub „Kuchnia”. To miejsce było pierwotnie kuchnią rodziny Benincasa (rodziny świętych) i nadal zawiera, pod ołtarzem, resztki paleniska, na którego płonącym żarze Caterina wpadła w ekstazę pozostając nienaruszoną. Kuchnia została przekształcona w salę konferencyjną przez Bractwo Świętego Mikołaja w latach 1482–1483. W latach 1550-1555 powiększono go o inne przyległe pomieszczenia, a więc ukończono w 1661 r. Pod koniec 1500 r. Kaplica została wyposażona w podłogę majolikową (przebudowaną w 1600 r. Przez Girolamo di Marco), kasetonowy sufit ze złotymi rozetami (przywrócony w 1594) i drewnianego chóru