Narodowe Muzeum Sztuki Orientalnej zostało założone w 1957 r. na mocy konwencji Ministerstwa Edukacji Publicznej i byłego IsMEO (Istituto Italiano per il Medio ed Estremo Oriente, włoskiego Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu), obecnie IsIAO (Istituto Italiano perl'Africa e l'Oriente, Włoski Instytut na rzecz Afryki i Orientu), który nadał jego kolekcję na przesyłkę, i został otwarty w następnym roku.

Znajduje się w pałacu książąt Brancaccio, budynku w stylu renesansowym zaprojektowanym w latach 1892-96 przez architekta Lucę Cariminiego. Kolekcja powstała w wyniku publicznych zakupów, wymian, darowizn, odkryć i przedmiotów artystycznych przywróconych przez misje archeologiczne IsMEO w Iranie, Afganistanie i Pakistanie.

Ekspozycja stała składa się z następujących sekcji: Starożytny Bliski i Środkowy Wschód, Indie, Gandhara, Tybet i Nepal, Azja Południowo-Wschodnia i Daleki Wschód. Irańskie i pakistańskie rękodzieło z czwartego pierwszego tysiąclecia pne, tybetańskie obrazy na tkaninach, buddyjskie, khmerskie i indyjskie rzeźby, takie jak słynny marmurowy Scorretti z VIII-IX wieku naszej ery, reprezentujący boginię Durgę podczas zabijania demon-bizon; rytualne chińskie wazy dynastii Shang i Zhou; japońskie ksylografy są szczególnie interesujące.