W 1878 roku włoski parlament postanowił zbudować pomnik narodowy na cześć niedawno zmarłego władcy Wiktora Emanuela II. Po opublikowaniu dwóch międzynarodowych konkursów (w 1880 i 1882) na rysunki, zdecydowano się wybrać te, które przedstawił Giuseppe Sacconi.
Ten młody architekt z regionu Marche wykorzystał jako wzór wspaniałe świątynie czasów klasycznych i wymyślił wyznaczoną przestrzeń jako sceniczną reprezentację świętującą włoskiego Risorgimento w sercu cesarskiego Rzymu.

Struktura architektoniczna pomnika została pomyślana jako idealna trasa wstępująca, począwszy od schodów i tarasów, ozdobiona różnymi grupami rzeźb i płaskorzeźbami centralnego cenotafu, a następnie do bocznych świątyń i do wreszcie dotrzeć do wielkiego portyku kolumn zwieńczonego brązowymi czterokonnymi rydwanami, alegoriami Jedności Narodu i Wolności.

Chociaż zaczęły się w 1885 roku, prace trwały powoli, a projekt był ciągle zmieniany. Nawet materiał, z którego ma być wykonana konstrukcja, trawertyn, został zastąpiony białym marmurem Brescian botticino. Lata między 1885 a 1910 rokiem były widoczne na całym obszarze u stóp Kapitolu, z wyburzeniem istniejących budynków średniowiecznych i renesansowych. Aby poprawić widok na nowy pomnik, przeniesiono nawet Palazzetto Venezia i kościół Santa Rita.

Po śmierci Sacconiego w 1905 r. prace budowlane kierowali architekci Gaetano Koch, Manfredo Manfredi i Pio Piacentini. 4 czerwca 1911 r. Podczas Międzynarodowej Wystawy z okazji pięćdziesiątej rocznicy zjednoczenia Włoch król Wiktor Emanuel III zainaugurował ogromny posąg konny z brązu złoconego. W 1921 r. Ciało Nieznanego Żołnierza umieszczono w krypcie zaprojektowanej przez Armando Brasiniego.

Między 1924 a 1927 r. na propylei umieszczono Kwadrygę Jedności Carlo Fontany i Kwadrygę Wolności Paolo Bartoliniego. Jednak dopiero w 1935 r. Prace nad pomnikiem zakończyły się.