Muzeum Sztuki w Rawennie znajduje się wewnątrz Loggetta Lombardesca, klasztoru opactwa Santa Maria w Porto, zbudowanego na początku XVI wieku i ozdobionego przez pracowników, którzy tam pracowali pod kierunkiem Tullio Lombardo. Tłumiony w epoce napoleońskiej i poddany ponownemu wykorzystaniu, kompleks kanonów Porto został przywrócony na początku lat siedemdziesiątych, z okazji przeniesienia w tym budynku Akademii Sztuk Pięknych, założonej w 1829 r. W klasztorze Klasa i Miejska Pinakoteka, która powstała w tym roku wokół jądra dzieł pochodzących z religijnych korporacji. Stopniowo wzbogacany o zakupy i darowizny, między XIX a XX wiekiem, dziedzictwo sztuki Galerii Accademia przeszło reorganizację dzięki interwencjom muzealniczym Corrado Ricci. Począwszy od lat 80. XX wieku zainteresowanie współczesnością sprzyjało nabywaniu nowych utworów. W 1999 r. Niektóre pokoje zostały udostępnione na szlachetnej podłodze i na parterze, już zajęte przez Akademię i Muzeum Ornitologii i Nauk Przyrodniczych: dzięki odzyskaniu tych nowych pomieszczeń, w 2002 r. Loggetta Lombardesca stała się siedzibą „MAR” ( Muzeum Sztuki w Rawennie). Muzeum zachowuje znaczące jądro ponad trzystu dzieł, od XIV do XX wieku, które dokumentują scenariusz artystyczny Romagny w odniesieniu do wpływów i stosunków z Emilią, w szczególności z Ferrarą, z Veneto, Toskanią i Marche. Tabele i polipty o małych wymiarach świadczą o produkcji Lorenzo Monaco, Maestro del Coro Scrovegni, Guglielmo Veneziano, Matteo di Giovanniego, Taddeo di Bartolo i Antonio Vivariniego; podążaj za klasycyzmem w Romagna-Longhi, Rondinelli, Zaganelli, Palmezzano- i artystycznych perypetiach terytorium (XV-XVI wiek), od Bartolomeo Montagna do Cima da Conegliano do Paryża Bordon aż do Dosso, Bastianino i Bastarolo. Giorgio Vasari (Compianto su Cristo deposato, 1548), Jacopo Ligozzi i Camillo Procaccini reprezentują następnie odpowiednio Dwór i Kontrreformację. Tele del Guercino (San Romualdo), Gennari, Alessandro Tiarini i Cecco Bravo ilustrują XVII wiek razem z obrazami Carla Cignaniego, Marcantonio Franceschiniego i Giana Gioseffo Dal Sole, a wiek XVIII opiera się na imionach Luigiego Crespi i Arcangelo Resani, podczas gdy Andrea i Domenico Barbiani świadczą o warsztatach, które w Rawennie, począwszy od początku XVII wieku, trwały sto pięćdziesiąt lat. Wspomnieć należy, że jest to słynna obecność w dziedzictwie artystycznym miasta, pomnik pogrzebowy Guidarello Guidarelli, nawiązujący do Tullio Lombardo (1525) i przekształcony w legendę przez Gabriele d'Annunzio. Giambattista Bassi, Telemaco Signorini, Giuseppe Abbati, Arturo Moradei, Luigi Serra, Ettore Tito reprezentują obraz XIX wieku, a Domenico Baccarini, Giuseppe Ugonia i Ercole Drei nawiązują do artystycznej Faenzy z początku XX wieku. Na uwagę zasługuje fotodynamika Carlo Ludovico Bragaglii, świadectwo Romagna Futuryzm oraz duża liczba prac z lat pięćdziesiątych, w tym dzieła Accardiego, Bendiniego, Boettiego, Castellaniego, Cattelana, Festy, Francji, Guidi, Manzoni, Morlotti, Paladino, Pozzati, Ruggeri, Saetti, Schifano, Vedova, Veronesi. Rysunek Klimta przypomina znaczenie, jakie dla powstania wiedeńskiego mistrza mają mozaiki z Rawenny. Mozaika jest głównym bohaterem Międzynarodowego Centrum Dokumentacji na Mozaice (CIDM). Założona w 2003 r., Sekcja ta została stworzona w celu promowania badań i badań oraz ulepszania mozaiki, udokumentowanej dla współczesnego świata przez Afro, Balthus, Campigli, Capogrossi, Chagall, Corpora, Fioroni, Guttuso, Mathieu, Saetti, Santomaso, Vedova, Ontani i Paladino, żeby wymienić tylko kilka nazwisk. W 2011 r. CIDM zaprezentował publiczności sześć ostatnich przejęć: panele „Blu ultramarine” i „Croce Blu” autorstwa friulijskiego artysty Lino Linossiego; „La Folla” Luca Barberiniego; „Lens” Arianny Gallo, „Fruscio” japońskiej Takako Hirai i „Movimento n. 14” grupy CaCO3. Promował także wydarzenia takie jak: wystawa GAEM prac młodych artystów międzynarodowych wybranych z konkursu GAEM 2011 (Młodzi artyści i mozaika) na promocję mozaiki jako języka współczesnego, instalacja „Potwór z laguny” (2011) i wewnątrz II Festiwalu del Mosaico wystawa „Frattur-Arte” (2011). Ekspozycyjna działalność Morza znana jest ze szczególnej uwagi poświęconej ojcom historiografii i krytyki artystycznej XX wieku