Pochodzenie teatru związane jest z Accademia dei Risvegliati założoną w Pistoii w 1642 r. Przez Szlachetnego Federigo Manni i prałata Felice Cancellieri, aby przyczynić się do kulturalnego przebudzenia miasta.

Po uzyskaniu pokoju w Palazzo Pubblico od gminy, używanego tylko okazjonalnie jako sala teatralna, Akademia otrzymała losowanie Arte della Lana, aby stworzyć prawdziwy teatr, który po długich i złożonych praktykach wyszukiwania funduszy i opracowanie projektu zostało ostatecznie zainaugurowane w 1694 roku.
Po kilku znaczących ulepszeniach dokonanych w latach 1717-18 (obrazowe dekoracje elewacji stopni i sufitu, odgłos kramów, stworzenie diacciatino lub miejsca na odświeżenie, pokój wewnętrzny) dla Akademii przestrzeń była wykorzystywana w XVIII wieku przez szkołę tańca, Accademia dei Nobili i salę bilardową. W tym stuleciu przeprowadzono również kilka ważnych remontów budynku: w 1755 r., Najdroższy dla budżetu Akademii, zaprojektowany przez słynnego cesarskiego architekta Antonio Bibiena (przedłużenie i obniżenie podłogi audytorium, otwarcie dwóch bocznych wejść dla publiczności, powiększenie proscenium i wyrównanie straganów z tymi z proscenium), następnie wokół orkiestry utworzono jamę, aby oddzielić ją od publiczności; wreszcie, w ostatnich latach stulecia, ten zrealizowany na podstawie projektu wielkiego księcia Giuseppe Manettiego (podniesienie sufitu i odnowienie dekoracji, wzmocnienie sceny nowymi scenariuszami).

Teatr zakładał jednak, że fizjonomia dotarła do naszych czasów dzięki konsekwentnej pracy restrukturyzacyjnej zrealizowanej w latach 1861–1864 na projekcie Pietro Bernardiniego, który doprowadził do łącznej pojemności 1200 widzów: zmodyfikowano oryginalna krzywizna wprowadzona przez Bibienę, dodano piąty porządek skrzynek, powiększono pudełka i korytarze dostępu, a drewniane konstrukcje zastąpiono innymi w cegle.
Po budowie systemu oświetlenia elektrycznego w 1897 r. i niektórych pracach konserwacyjnych, teatr został ponownie odnowiony w 1926 r. według projektu Luigiego Manfrediniego: wyeliminowanie piątej kolejności skrzynek i części czwartej w celu zbudowania nowej galerii; rekonstrukcja głównej fasady z konstrukcją zewnętrznego portyku pomyślanego jako przedsionek teatru i wprowadzenie toskańskich kolumn na szlachetną podłogę do podparcia złamanego trójkątnego tympanonu.

W latach siedemdziesiątych teatr przeszedł całkowicie na własność gminy, która zainicjowała serię interwencji mających na celu dostosowanie struktury, której kulminacją była interwencja architektoniczno-restauratorska, opracowana i koordynowana przez architekta Emilio Pagniniego, ukończona w 1990 r. w ramach zintegrowanego projektu FIO-Regione Toscana na budowę teatru. Dzięki tej interwencji skupiono się przede wszystkim na dostosowaniu systemów i struktur do aktualnych standardów funkcjonalności i bezpieczeństwa, a dzięki zarządzaniu powierzonemu od 1984 r. Stowarzyszeniu Teatralnemu Pistoiese teatr ponownie odkrył ważną pozycję w dziedzinie programowania teatralne nie tylko miasta Pistoia, ale na poziomie międzyprowincjalnym i regionalnym.

W 1998 r. stał się również siedzibą Tuscan Regional Dance Center i powiązanego z nim projektu Toscanadanza, którego celem było wzmocnienie i promocja niezależnych firm działających w Toskanii. Największa