Pierwotny rdzeń budynku pochodzi z pierwszej połowy 1000 roku, ale dopiero po 1100 roku, na prośbę biskupa Aldo, świątynia znalazła ostateczne miejsce jako kościół i aneksowany klasztor. Podobnie jak wiele innych kościołów w Piacenza, również Santa Eufemia pokazuje współistnienie w jednym budynku różnych struktur nakładających się na siebie w różnych okresach.

Po 1100 r. dodano portyk wsparty na filarach ozdobionych cennymi stolicami romańskimi. W XII wieku został podniesiony do poziomu fasady. Główne prace renowacyjne pierwotnej konstrukcji pochodzą z XVIII wieku: brama na fasadzie została dostosowana do stylu barokowego, w murach obwodowych utworzono kilka kaplic, a dzwonnica została zburzona - z powodów związanych ze statyką - i odbudowana dopiero w XIX wieku.

Wewnątrz znajdują się trzy nawy z absydami oddzielonymi filarami, dominuje dekoracja terakotowa całego kościoła. Zgodnie z tradycją biskup Aldo chciał tu zostać pochowany, ale nigdy nie znaleziono jego relikwii, ale zamiast tego wydobyto relikwie Santa Eufemia. Kościół zachował także mozaikę z XII wieku przedstawiającą św. Jerzego.