Muzeum, które mieściło się w dawnym klasztorze San Domenico od 1948 r., Rozpoczęło się od gromadzenia artefaktów z okolic Perugii i ogólnie z Umbrii, a także z darowizn oryginalnych kolekcji Friggeri i Bellucci.

W krużgankach przy wejściu, pod portykiem, znajdują się materiały kamienne składające się głównie z trawertynowych urn z epoki hellenistycznej i starożytnych rzymskich epigrafów.
W podziemnych halach wystawienniczych, w pobliżu głównego wejścia, znajduje się rekonstrukcja grobowca rodziny Cai Cutu (III-I w. B. C.). Trzypokojowy grobowiec, odkryty w 1983 r. W Monteluce, zawierał pięćdziesiąt urn cmentarnych i jeden nieoparty szkielet, męskiego założyciela rodziny.

Zestaw do pochówku towarzyszący nieoparzonym szczątkom składał się z jego panopli (tarcza, miecz, ochraniacze, kawałki policzka na hełm), rytuał olpe i kottabos, typowa gra stołowa preferowana przez Etrusków.

Wzdłuż górnej loggii, na odcinku etrusko-rzymskim, znajdują się hellenistyczne urny znalezione w nekropolii Perugii, a po północnej stronie znajduje się sala z brązowymi artefaktami znalezionymi w 1812 roku w San Mariano di Corciano: trzy parady rydwanów, które są jednymi z najważniejszych odkryć archaicznego rzemiosła z brązu etruskiego na świecie (570-520 pne).

Dalej znajdują się sale poświęcone znaleziskom etruskim odkrytym w Perugii, wśród których znajduje się stela Montegualandro (koniec VII początku VI wpne), sarkofag Sperandio (510-500 pne) i Cippo di Perugia, kamień graniczny z długim i archeologicznie ważnym napisem w języku etruskim.