Kościół został dołączony do klasztoru o tej samej nazwie w połowie XIII wieku w miejscu wcześniejszej kaplicy Santa Susanna, która nadała mu nazwę całej dzielnicy. Na przestrzeni wieków różne części budynku zawaliły się i zostały odbudowane z powodu osiadania tego zbocza wzgórza i straciły zarówno średniowieczne, jak i barokowe dzwonnice. Fasada została również przebudowana w 1929 r. Na podstawie projektu „gonfalone” lub standardu San Bernardo (1464) Benedetto Bonfigli, według wzoru Cosmatesque z białych i różowych kamiennych pastylek i wkładów. W kościele znajdowały się groby niektórych z najwybitniejszych rodzin Perugii i liczne dzieła sztuki, takie jak depozycja od Krzyża Baglioniego, koronacja Dziewicy przez Rafała i zmartwychwstanie Perugino (obecnie w Rzymie, w Galerii Borghese i Pinacoteca Vaticana). Po upadku sufitu i absydy budynek pozostawał bez dachu przez wiele lat i pozbawiony wyposażenia wnętrz. Istnieją plany przekształcenia go w audytorium.