Zgodnie z tradycją patrycjuszowskich pałaców w Pawii, położenie i układ typologiczny Palazzo Belcredi respektują starożytną sieć dróg o wyglądzie kardo-dekumanicznym; ponadto sama tkanka miejska - wciąż średniowieczna - w której mieszczą się rezydencje patrycjuszy warunkuje rozwiązania architektoniczne i pozwala na odzyskanie typologii tej samej średniowiecznej tradycji architektonicznej Pawii, jak również lokalnych materiałów.

Ten sam temat wieży, choć opróżniony przez całkowicie odnowiony leksykon oryginalnej treści ideologicznej, z symbolu prestiżu i siły rodziny z wieży-obserwatora, staje się elementem dekoracyjnym i symboliczno-uroczystym, czasem nawet z funkcją „belvedere”. Tendencja do zachowania miejskiej fizjonomii, często nawet istniejących już wcześniej struktur architektonicznych na obszarach, na których powstają nowe mieszkania (tak jest w przypadku Palazzo Belcredi), determinuje pragmatyczne podejście w budowaniu: w mądrym przystosowaniu do tych ograniczeń architekci znajdują punkt wyjścia od czasu do czasu po mistrzowsko zaaranżowanych rozwiązaniach. Z tych powodów szlacheckie domy w Pawii mają tendencję do ucieczki od zbyt sztywnych schematów typologicznych. Schemat budynku „masa sześcienna lub równoległościan z wewnętrznym dziedzińcem lub dziedzińcem, profanowski wariant klasztoru lub loggii” (Chastel) wydaje się być najbardziej rozpowszechnionym modelem. W rzeczywistości Palazzo Belcredi jest planimetrycznie ustawiony wokół dużego czworokątnego dziedzińca, wokół którego rozwijają się ciała budynku, śledząc istniejące wcześniej drogi.

Jak już widzieliśmy, z wyburzeniem muru w 1699 r. i kilkoma rustykalnymi budynkami z widokiem na pałac na Contrada della Mostiola (obecnie Via Luigi Porta) powstaje mały plac, który prowadzi do pałacu. Południowa wieża i północna ściana otaczają tę przestrzeń miejską, która jest zarówno otwarta, jak i zamknięta, jeśli wziąć pod uwagę szerokość ulicy, na której się znajduje. Duży hol wejściowy (o długości 20 metrów i szerokości 4 metrów) prowadzi do przestronnego dziedzińca, wychodząc na południe wielkimi schodami prowadzącymi na dwa górne piętra. W północnej części budynku od strony drogi znajduje się duża sala kolumnadowa z sklepieniem w kształcie krzyża o długości około 20 metrów i szerokości 9 metrów.

Południowe skrzydło - czterech pięter nad ziemią - wciąż pokazuje widoczne ślady łuków XIV-wieczny buforowany w '700 i widoczny również na wyższych piętrach. Ciało portykowane na zachód ma tylko trzy kondygnacje naziemne i zostało przebudowane w XVIII wieku; wychodzi na XIV-wieczne wejście przez Morazzone, gdzie znajdowało się wejście do służby. Wreszcie skrzydło północne zostało wzniesione w XIX wieku i ma trzy kondygnacje naziemne, których wysokość podłogi nie odpowiada wysokości pozostałych trzech ciał. Największa