Carlo Cottone, książę Castelnuovo (Palermo, 30 września 1754 - Palermo, 24 grudnia 1829), był włoskim politykiem.

Był jedynym synem księcia Gaetano Cottone i hrabiny Lukrecji Cedronio. Trenował na studia literackie, a następnie filozoficzne. W chwili wybuchu rewolucji francuskiej z zadowoleniem przyjął liberalne inicjatywy wicekrólów Caracciolo i Caramanico, ale jego nadzieje na transformację w rządzie wyspy zostały następnie rozczarowane jego następcą Actonem i prezydentem arcybiskupa Lopeza y Royo.
Ożenił się z rozkazem rodziców z Giuseppiną Bonanno z książąt Castellana, ale nie miał dzieci. Dużo podróżował we Włoszech, Francji, Szwajcarii i Anglii.

Po śmierci ojca w 1802 r. odziedziczył siedzibę w parlamencie sycylijskim i walczył, zwłaszcza przy okazji zesłania władców w Palermo w tym samym 1802 r., a następnie ponownie w 1806 r., w celu ogłoszenia karty konstytucyjnej. Ze względu na swoje liberalne idee został deportowany do Favignany w lipcu 1811 r., Ale został ułaskawiony w styczniu następnego roku za interwencję brytyjskiego ministra, lorda Williama Bentincka, i dołączył do rządu sycylijskiego jako minister finansów.

19 lipca 1812 r. parlament sycylijski zatwierdził zaproponowaną przez niego kartę konstytucyjną, która obejmowała również zniesienie praw arystokratycznych do pierwotnego obywatelstwa. Na niekorzyść innych sycylijskich baronów, w tym jego bratanka, księcia Belmonte Giuseppe Ventimiglii, sycylijski liberalny rząd upadł po raz pierwszy w 1813 r., A drugi w następnym roku.

Po powrocie króla Ferdynanda Carlo Cottone wycofał się do swojej willi, ale został odwołany przez króla w celu przywrócenia rządu dzięki interwencji następcy lorda Bentincka, Sir Williama A 'Court. Kiedy król wrócił do Neapolu w 1817 r. I zastąpił statut z 1812 r. Nową kartą konstytucyjną, odszedł na dobre do życia prywatnego.

Później pracował nad ulepszeniami rolnictwa i założył w swojej willi, z pomocą Paolo Balsamo i Nicolò Palmieri, „Seminarium Rolniczego” na rzecz edukacji chłopów.
W 1873 r. na Piazza Castelnuovo w Palermo wzniesiono pomnik autorstwa Giovan Battisty Palazzotto i rzeźby Domenico Costantino. Największa