Pałac Forcella de Seta (lub Baucina) to pałac miasta Palermo zbudowany w stylu neogotyckim w połowie XIX wieku przez markizy Forcella.
Wznosi się ponad murami miasta, na pozostałościach bastionu Vega i na drzwiach Greków, z widokiem na drogę Colonna (obecnie Foro Italico).

Od 1673 r. książęta Bonanno, którym powierzono nadzór nad bastionem Vega (zbudowany w 1540 r. i rozebrany w większości w 1783 r.), mieli nad sobą „mały dom”, w którym najstarszy syn księcia mieszkał tradycyjnie. Rezydencja została odnowiona w 1793 roku przez architekta Domenico Fugazza Furetto. W 1815 roku wybudowano ogrody zaprojektowane przez Vincenzo Di Martino, które prawdopodobnie interweniowały również w „casinie”. 20 września 1820 r. „Casina” została zniszczona przez kanonadę i nie była już odbudowywana. Nieruchomość została sprzedana w 1833 roku, po kilku miesiącach trafiła do markiza Enrico Carlo Forcella (1795-1855).

W 1834 r. zakończono pierwszą fazę naprawy szkód poniesionych przez budynek w 1820 r. Druga faza, którą architekci Nicolò Puglia i Emmanuele Palazzotto zakończyli w 1841 r., zmieniła centralną część w stylu neoklasycznym. który został podniesiony. Dzieła być może zawierały również neogotyckie aparaty. Trzecią fazą pracy, w drugiej połowie XIX wieku, jest powiększenie na południowy wschód, w stylu neogotyckim przez architekta Giuseppe Patricolo, który obejmuje ośmiokątną salę z fontanną w stylu mauretańskim. Zakonnice z pobliskiego klasztoru Santa Teresa sprzeciwiły się planowanej budowie kolejnego skrzydła na północnym zachodzie.

Po śmierci markiza pałac odziedziczył w 1855 r. jego bratanek Antonio. W 1875 r. Został sprzedany Biagio Licacie, za małżeństwo księcia Bauciny, markiza Montemaggiore, hrabiego Isnello i barona d'Aspromonte, a po jego śmierci w 1893 r. Przekazany jego synowi Antonio Matteo Armando Licata; książęta Licata z Bauciny rozciągnęli go w kierunku ogrodu tworząc „mały zamek” zaprojektowany przez Patricolo. Na początku XX wieku kupił go markiz Francesco de Seta, który posiadał neoklasyczną salę, wyłożoną już alabastrowymi ścianami, freski malarza Onofrio Tomaselli (1923).
Od 1937 do 1940 roku była siedzibą galerii śródziemnomorskiej, w tym czasie jedynej galerii sztuki współczesnej w Palermo, w reżyserii malarza Lii Pasqualino Noto.

W latach pięćdziesiątych budynek przekształcono w klub i kasyno, a następnie w radę wymiaru sprawiedliwości.
W 2003 r. stał się własnością krajowego stowarzyszenia budowniczych i powiązanych budowniczych Palermo i prowincji (ANCE Palermo), które ponownie otworzyły budynek, dzięki czemu stały się jego przedstawicielstwem, czekając na pożądane prace renowacyjne.
Od bramy na rampie do Santa Teresa, z herbem de Seta, wchodzisz po schodach na szlachetną podłogę, która prowadzi do przedsionka z ostrołukowymi oknami, ozdobionego mozaiką z jarmarkami.

Na prawo od przedsionka otwiera się „Grande Galleria”, dwukondygnacyjna (z dwoma rzędami spiczastych okien i kolumn nałożonych w narożnikach), ozdobiona od wewnątrz inspiracją Alhambra w Granadzie. Równolegle otwiera się druga galeria, pokryta marmurem i mozaikami, które przypominają dekoracje normańskich pałaców i napis w języku greckim. Wiele dekoracyjnych detali to kultowe cytaty z literackich lub artystycznych dzieł starożytności. Największa