Oratorium Santo Stefano protomartire to oratorium usytuowane na Piazza del Monte di Pietà.

Bractwo poświęcone św. Szczepanowi zostało założone w 1580 r. w kościele Santo Stefano del Piano. Otrzymali część ziemi od władz miasta, kupili kolejny przyległy w 1600 roku na budowę oratorium.

Szkoda trzęsienia ziemi w 1726 r. została naprawiona przez architekta Francesco Firrigno, a jednocześnie została zbudowana na ziemi, która pozostała wolna i wcześniej wykorzystywana jako ogród dla domów mieszkalnych, aby zapewnić bractwu dochód konieczny do napraw i utrzymanie oratorium. Inne domy zostały dodane w 1754 r. Przez architekta Mariano Sucameli, a prace konserwacyjne i naprawcze prowadzone były równolegle w kaplicy.

W 1819 r. zbudowano nowy rzeźbiony i złocony ołtarz, aw 1866 r. obniżenie poziomu drogi z przodu spowodowało konieczność wykonania kilku kroków przed drzwiami.
W 1885 r. budynek ponownie wymagał naprawy z powodu przenikania wilgoci, aw 1908 r. zakończono prace nad przebudową dachu z poprzedniego roku. Inne zwykłe prace konserwacyjne przeprowadzono w 1916 r.
Oratorium ma prostą fasadę ozdobioną pilastrami i centralny portal z XVIII-wiecznymi drewnianymi drzwiami.

Wewnątrz wchodzisz do przedsionka przykrytego sklepieniem kolebkowym i wyłożonego marmurowymi płytkami prawdopodobnie z XX wieku, który łączy się z pojedynczą nawą wewnętrzną za pomocą dwóch drzwi. Na ścianach nawy znajdują się pilastry doryckie, pomalowane fałszywym marmurem; dach składa się ze sklepienia kolebkowego z lunetami, z incannucciata z gipsowym pokryciem, freskami z opowieściami z życia tytularnego świętego. Okrągły łuk oddziela nawę od prezbiterium ołtarzem, na którym powtarzają się patery nawy głównej; dach składa się z kopuły, zawsze wykonanej z incanucciate, stuccoed i frescoed. Na ołtarzu znajdują się dwa posągi przypisane Giacomo Serpotta.

Zakrystia, dostępna z nawy za pomocą korytarza, zachowuje malowany drewniany strop i podłogę, prawie całkowicie zdegradowaną, złożoną z czerwonych i piaskowych płytek ceramicznych.
Ściany budynku wykonano w worku w kamieniach lub blokach kalcarenitu związanych zaprawą wapienną, z kantonami w blokach z tego samego materiału, a także pilastrami fasady i ich rzeźbionymi podstawami. Największa