Zbudowany w 1678 roku przez architekta Giacomo Amato dla dominikanek, którzy mieli klasztor w pałacu Abatellis. Stanowi doskonały przykład kościoła w stylu barokowym, w którym fasada jest wyraźnym wywodem z przykładów rzymskich, z ustawieniem na dwa rzędy, w których efekt światłocienia uzyskany dzięki wysuniętej pozycji kolumn, wstawienie nisz jest mocno podkreślony i różowe okna i przytłaczająca figuracja okrągłego okna; efektem jest rekompozycja klasycznych elementów, w wzajemnej relacji dynamicznej, typowej dla kulturowego i wyrafinowanego smaku.

Wnętrze ma jedną nawę z bocznymi ołtarzami i chórem przy wejściu, wspartymi na zwinnych kolumnach; kończy się półkolistym kapeluszem, w którym umieszczony jest główny ołtarz. Dekoracja w stiuku i złocie łączy się z ekstremalną elegancją z przestrzenną kompozycją tapet. Kościół zachowuje bardzo ważne XVIII-wieczne dzieła malarskie, które czynią z niego prawdziwą galerię tego pełnego, dynamicznego smaku, o wielkim bogactwie chromatycznym, typowym dla XVIII wieku.

Dekoracje sztukaterii wykonali Giacomo i Procopio Serpotta, a wspaniałe freski Guglielmo Borremans. W chórze znajduje się wielka złota krata reprezentująca wschodzące słońce i wiarę, która oświetla życie zakonników. Opracowane kompozycyjnie sklepienie zostało ozdobione freskami w 1708 roku przez Antonio Grano i reprezentuje „Triumf Zakonu Dominikanów”.

Główny ołtarz w różnych kulkach, ma neoklasyczny wzór ze stołem wspartym na złotych aniołach i cennym tabernakulum w lapis lazuli i jaspisie. Największa