Starożytny kościół, istniejący od XIII wieku. Jego obecna konformacja odnosi się zarówno do osiemnastowiecznej rekonstrukcji, która ukrywała strukturę od kolumn i spiczastych łuków, jak i do późniejszych korekt XIX-wiecznych. Plan bazyliki z trzema nawami oddzielonymi filarami i całkowicie otynkowany.
Na skrzyżowaniu między nawą główną a transeptem kopuła jest zmiażdżona i wewnętrznie pomalowana fałszywymi kasetonami. Ołtarz po lewej stronie transeptu poświęcony jest San Nicolò, ten po prawej zachowuje XVIII-wieczny krucyfiks; w lewej nawie znajduje się drewniana figura Madonny o wielkim plastycznym efekcie. Podłoga została przerobiona około połowy XIX wieku.
Obok kościoła można zwiedzić dzwonnicę, smukły budynek w kwadratowych ścianach, pierwotnie niezwiązanych z kościołem, który w XIII wieku stał się prawdziwą wieżą obywatelską, a później uzupełniono go ołupione okna, ozdobione rysunkami i inkrustacjami dwuchromianu. W XVI wieku wieża została wyposażona w zegar mechaniczny, który już nie istnieje.