Oratorium św. Michała to wszystko, co pozostało ze starożytnego kościoła poświęconego kiedyś św. Michałowi lub świętym archaniołom. Fundamenty prawdopodobnie pochodzą z epoki bizantyjskich fortyfikacji, między 569 a 602 rokiem. Historia budynku odzwierciedla burzliwe wydarzenia, które miały miejsce tutaj, za murami Castelvecchio. W 1390 r. Struktura została uszkodzona przez wojnę, która wybuchła między armiami Francesco Novello i Visconti, którzy zostali zaatakowani w pobliżu Torlonga. Renowacja obejmowała budowę kaplicy poświęconej Maryi. W 1393 roku Pietro Bovi, urzędnik mennicy Carraresi, zamówił freski Jacopo da Verona. Pozostałymi elementami dekoracji są fragmenty schematu malarskiego, który kiedyś rozciągał się od kaplicy Bovi do innych części kościoła. Do 1815 roku kościół był w złym stanie i został zburzony, oszczędzając tylko kaplicę, która następnie przyjęła nazwę „St. Oratorium Michaela ”. Wykonanie fresków Jacopo da Verona potwierdza kamienny marker. Cykl rozpoczyna się od Zwiastowania namalowanego nad łukiem, który kiedyś łączył kaplicę z kościołem. Poczucie przestronności scen przypomina nauczyciela Jacopo, Altichiero da Zevio: Jacopo śledził Altichiero da Zevio w Padwie w czasie jego pracy nad dekoracją Oratorium św. Jerzego. Archanioł Michał z równowagą do ważenia dusz wypełnia przestrzeń pod Zwiastowaniem. Na wschodniej ścianie widnieje Narodzenia i Dormitio Virginis. W obszarze łuku znajdują się biskup, doktorzy Kościoła i symbole ewangelistów. Prace Jacopo di Verona były jednymi z ostatnich wielkich serii, które dały Padwie największe bogactwo fresków w XIV-wiecznych Włoszech. Jacopo pracował w syntezie przestrzennych i dworskich języków Altichiero, bardziej archaicznych akcentów Giusto i narracyjnej żywotności Jacopo Avanzi.