Pierwsza dokumentacja oratorium pochodzi z 1181 r., Ale budynek pochodzi z czasów wcześniejszych, jak pokazuje fragment muru z cegły rzymskiej. Może być używany jako hospitium, miejsce dla pielgrzymów i innych gości. W XIV wieku budynek został rozbudowany i ozdobiony freskami: jedynymi pozostałymi elementami tych dekoracji są trzy Madonny. Obecność gigantycznej stopy św. Krzysztofa na lewo od dużego łuku prezbiterium dokumentuje kult tego świętego, odpowiedni do strefy otoczonej bagnami, gdzie podróż była trudna. W XVII-wiecznym drewnianym ołtarzu znajduje się fronton Jacopo Palma il Giovane przedstawiający Trójcę Świętą i świętych Józefa, Franciszka, Lucy i Margaret. Po bokach są dwa posągi: polichromowany kamień św. Krzysztofa i polichromowane drewno św. Łucji. Lewa ściana przedstawia obraz na płótnie, datowany na 1760 r., Z postacią kobiecą, prawdopodobnie alegorią miasta Padwy. Na wewnętrznej ścianie elewacji znajduje się płótno przedstawiające Antonio degli Oddi, który przekazuje insygnia biskupa następcy i kuzynowi Daniele degli Oddi. W prezbiterium znajdują się nagrobki z ramionami rodzin Da Ponte i Conti, a kolejny nagrobek w nawie głównej ma ramiona Zabarelli. Rzymska urna krematorium służy jako fontanna wody święconej, a inne rzymskie fragmenty zdobią ściany. Dzwonnica pochodzi z 12 wieku - po serii modyfikacji została przywrócona do pierwotnego wyglądu w 1928 roku.