W 1372 r. Fina Buzzaccarini, żona Francesco I z Carrary, zainaugurowała budowę kościoła Najświętszej Maryi Panny serwitów. Kościół został zbudowany na miejscu dawnego domu Nicolo da Carrara, który został zburzony. Nicolo był kuzynem Francesco I, a tradycja głosi, że Fina, bardzo pobożna kobieta, wybrała to miejsce, aby ukarać jego grzechy. Nicolo był walecznym przywódcą i skutecznie obronił miasto przed Cangrande w Weronie w 1320 roku. Nigdy jednak nie przyjął nominacji Jacopo I jako kapitana ludu, ani sukcesji Marsilio I. Widząc, że jego marzenia o zostaniu signore nigdy nie zostanie osiągnięty, opuścił miasto i udał się na stałe wygnanie. W 1378 r. Fina zmarła, pozostawiając odpowiedzialność za ukończenie Kościoła swojej siostrze Annie, opatki z klasztoru św. Benedykta. Kościół ma jedną nawę z dzwonnicą jako część składową. W 1393 roku syn Finy, Francesco Novello, powierzył kościół Zakonowi Sług Maryi. Portyk został dodany w 1511 r. Przez Bartolomeo Campolongo, przy użyciu 10 czerwonych marmurowych kolumn ośmiokątnych pochodzących z rozbiórki XIV-wiecznej kaplicy Arki w kościele św. Antoniego. Kościół był częścią kompleksu obejmującego klasztor Servites, Oratorium św. Homobonusa i Oratorium Cechu Matki Boskiej Serwitów.