Muzeum dokumentuje to, co osiągnięto w Neapolu w XX wieku, w ramach wskazanych granic chronologicznych, w dziedzinie produkcji artystycznej; w szczególności od tych, którzy zastosowali, w tych latach, przede wszystkim lub prawie wyłącznie, w malarstwie, rzeźbie i różnych eksperymentach graficznych. Około 170 prac 90 artystów neapolitańskich zostało wybranych i wystawionych do tego nowego Muzeum, celowo i znacząco zrealizowanych w przestrzeniach Carcere Alto w Castel Sant'Elmo, z dodatkiem niektórych obecności nie-neapolitańskich artystów, którzy z rolami kilku było aktywnych w mieście. „Novecento a Napoli” jest wyartykułowany poprzez chronologiczny plan podróży podzielony na sekcje: od dokumentacji secesji dwudziestego trzeciego (1909 r.) Lub pierwszego futuryzmu w Neapolu (1910-1914) do ruchu Circumvisionisti i drugiego futuryzmu (lata dwudzieste trzydzieste); z różnych świadectw na temat tego, co wydarzyło się między dwiema wojnami, a doświadczeniami, które miały miejsce po II wojnie światowej (1948-1958), od grupy „Sud” do tzw. neorealizmu, od grupy M. A. C. do Informale lub do grupy ”58. Sekcje zarezerwowane dla lat siedemdziesiątych następują, ze szczególnym odniesieniem, ale nie tylko, do eksperymentów poetycko-wizualnych i do aktywności grup związanych z doświadczeniami prowadzonymi w dziedzinie społecznej. Aż do ostatniej części, w której udokumentowano aktywność tych osób, które pomimo kontynuowania pracy po 80, eksperymentowały z różnymi językami, już w tym dziesięcioleciu zaistniały w mieście, zanim straszne trzęsienie ziemi z 23 listopada uderzyło i oznaczyło głęboko realia i perspektywy Neapolu i innych obszarów południowych.