Klasztor San Lorenzo Maggiore jest jednym z monumentalnych klasztorów Neapolu, sąsiadujących z bazyliką o tej samej nazwie, w historycznym centrum (przy 36 in via dei Tribunali)

Obecny XVIII-wieczny klasztor reprezentuje ostatni modyfikacja pierwotnego gotyckiego budynku z XIV wieku, w której w 1344 r. gościł Francesco Petrarca.
Napis na architrawie nawiązuje do XV-wiecznej interwencji zleconej przez Carlo Miroballo.
W klasztorze znajduje się studnia w centrum z marmurowym i piperno putealem, dziełem rzeźbiarza Cosimo Fanzago.
Po wschodniej stronie znajduje się kapitularz, którego wejście podkreślone jest gotyckim łukiem z trawertynowymi profilami. W lunecie był fresk (teraz oddzielony, z dostarczeniem „Reguły” dla Braci Mniejszych i Klarysek przez św. Franciszka). Po bokach portalu znajdują się dwa gotyckie okna z okrągłymi łukami z okrągłymi łukami wspartymi na kolumnach tufowych. Na tyłach klasztoru znajduje się sala Sisto V. Również tutaj, jak w domu kapituły, freski zostały wykonane przez Luigiego Rodrigueza około XVII wieku.
Na lunecie portalu prowadzącego do kościoła znajduje się fresk Madonna z dzieckiem i wielbicielka Montano d'Arezzo. Grobowiec Errico Puderico, który prosił o pochowanie pokory poza miejscem kultu, znajduje się w tym samym przejściu, które do niego prowadzi. Został on wykonany w 1467 roku przez jego syna Francesco, ozdobionego ramionami zmarłego wspieranego przez amorki, rzeźby przypisywanej wątpliwie Giovanni da Nola. Po przeciwnej stronie otwiera się kaplica Arcybractwa św. Antoniego, która zgodnie z tradycją została utworzona w 1623 r. Przez wicekróla Neapolu, do którego święty pojawiłby się we śnie.
Po stronie północnej znajduje się pomnik poświęcony Giuseppe Bondoli i grobowi Francesco Palmieri, oba w marmurze.
Maria Rosaria Costa, klasztory Neapolu, Tascabili Economics Newton, Rzym, 1996. ISBN 88-8183-553-3