Klasztor Świętych Marcellino i Festo jest jednym z najbardziej znanych monumentalnych klasztorów w Neapolu. Obecnie znajduje się tam Wydział Nauk Politycznych Uniwersytetu Federico II (znajdujący się na ulicy o tej samej nazwie) i Muzeum Paleontologii.
Z klasztoru można również wejść do kościoła o tej samej nazwie.

Historia kompleksu klasztornego sięga wczesnego średniowiecza: w dokumencie z 1 marca 763 r. przeorysza klasztoru świętych Marcellina i Piotra oddała dom z ogrodem warzywnym w pobliżu kościoła księciu Neapolu Stefano II klasztoru. Po czterech latach Stefano II został wybrany na biskupa i założył inny dom zakonny, poświęcony San Festo, graniczący z klasztorem San Marcellino. Klasztor Świętych Marcellina i Piotra był przedmiotem pewnych interwencji, takich jak reorganizacja, która miała miejsce w IX wieku, oraz przekazanie obrazu przez arcybiskupa Neapolu, który prawdopodobnie został ofiarowany przez Bazylego II Bulgaroctonous.
W 1565 roku klasztor San Festo został stłumiony z powodu ubóstwa jego dochodów i powołań; ponadto ważono na nim prawa Soboru Trydenckiego dotyczące klasztorów i zakonników. W międzyczasie dołączyły również inne miejskie klasztory, a San Festo dołączył do zespołu świętych Marcellina i Piotra z poważnymi konsekwencjami; w rzeczywistości niektóre zakonnice zostały wzięte do niewoli, a inne skłoniły się do rządów klasztoru. Od tego momentu klasztor nosił nazwę Santi Marcellino e Festo. W związku z tym, wraz z tymi nowymi przejęciami konieczne były działania restrukturyzacyjne i ekspansyjne, tak że 2 sierpnia 1567 r. Rozpoczęto transformację środowisk pod kierunkiem Giovanniego Vincenzo Della Moniki. Jednak pod koniec siedemnastego wieku sytuacja gospodarcza pogorszyła się, powodując kompleksowe problemy strukturalne; na przykład sklepienia pokoi i kościoła były prawie niebezpieczne. Aby zabiegać o przywrócenie kościoła, należało ogłosić wizytę kardynała Francesco Pignatellego. Prace remontowe rozpoczęto w 1754 r. Pod kierunkiem Mario Gioffredo i Luigiego Vanvitelliego; ten pierwszy został jednak wyłączony z prac i dlatego tylko Vanvitelli ukończył dzieło zamknięciem wschodniej strony klasztoru.
W dziewiętnastym wieku klasztor został stłumiony, by zostać pierwszą żeńską szkołą z internatem, a następnie zaokrętowany przez Gioacchino Murata. W 1907 r. Został przekształcony w pewną siedzibę uniwersytecką, ale struktura, w celu przystosowania go do nowej funkcji, została uszkodzona z powodu dodania kolejnego budynku.
Klasztor ma prostokątny plan na łukowych kolumnach, konstrukcje pokryte są dekoracjami piperno; w centrum znajduje się ogród ozdobiony różnymi fontannami. Sala Capitolare, wyłożona majoliką przez Giuseppe Massę (1750), jest obecnie siedzibą Muzeum Paleontologii.
Vincenzo Regina, Kościoły Neapolu. Niezapomniana podróż przez artystyczną, architektoniczną, literacką, cywilną i duchową historię świętego wydawnictwa Neapol, Newton i Compton, Neapol 2004.