Bazylika Santa Maria della Neve była bazyliką Ponticelli (miasto samo w sobie), wcześniej pod faszyzmem stała się integralną częścią stolicy Kampanii.
Jest to najstarsza bazylika w rejonie Wezueli. Po sanktuarium Madonny dell'Arco jest również najbogatszym w dzieła sztuki. Stoi na placu Vincenzo Aprea.

Struktura religijna sięga XIII wieku.
W roku ostatniego jubileuszu kościół był jednym z miejsc kultu dla wielbicieli Maryi Najświętszej ze Śniegu. Pierwotnie kościół był wiejską kaplicą, która przez wieki była poddawana różnym rozszerzeniom i interwencjom wzbogacającym, które nadawały jej obecny wygląd.
Pierwsza prawdziwa interwencja miała miejsce w 1520 r. na polecenie papieża Leona X; kolejne ozdoby miały miejsce między 1733 a 1788 rokiem. 29 lipca 1788 r. Madonna della Neve została ogłoszona „świętym obrońcą Ponticelli”.

Po zjednoczeniu Włoch kościół przeszedł gruntowną przebudowę pod kierunkiem inżyniera Filippo Botty.
27 lipca 1988 r. sanktuarium zostało podniesione do godności bazyliki mniejszej.
Fasadzie i portalowi towarzyszą dwie kolumny porządku jońskiego; te podtrzymują trójkątny fronton na szczycie. Po prawej stronie fasady znajduje się budynek kultu: arcybractwo Bractwa Różańcowego.
Dzwonnica o planie kwadratu na trzech piętrach ma wieżyczkę z całkowicie majolikowym wierzchołkiem; ten element stanowi najważniejsze świadectwo o interwencji barokowej, której poddano bazylikę.

W bazylice z trzema nawami mieści się wiele dzieł sztuki, takich jak artystyczny marmurowy ołtarz główny i balustrada (oba dzieła autorstwa Giuseppe Bastellego). Cudowne wydarzenie śniegu, który spadł w Rzymie w nocy z 4 na 5 sierpnia, jest przedstawione na łuku nawy głównej. Ponadto wewnątrz podziwiać należy XVI-wieczne panele przedstawiające świętych Piotra i Pawła.

Na uwagę zasługuje również chrzcielnica, dziewiętnastowieczny mszał całkowicie pokryty srebrem, drewniana figura Madonny della Neve wykonana (według dokumentów) przez Giovanniego da Nola.
W pióropuszu kapłana malowane są temperą Luigi Franciosa (1886–1946 czterech ewangelistów (1946), zastępując całkowicie zniszczone przez malarza Luigiego Tammaro, aw basenie grupę aniołów (L. Tammaro - L. Franciosa - C. Adamo).