Archiwum Państwowe Neapolu narodziło się jako „Ogólne Archiwum Królestwa” z r. d. 22 grudnia 1808 r., Aby zgromadzić w jednym pomieszczeniu starożytne archiwa istniejących instytucji aż do przybycia Giuseppe Bonaparte w Neapolu w 1806 r. W ten sposób skoncentrowano archiwa Regia Camera della Sommaria, do których należały tomy rejestrów „onciari” w odniesieniu do wszystkich gmin królestwa, Kancelarii, Sekretariatu Stanu Wicekrólestwa, najwyższych organów konsultacyjnych państwa (Rady Zabezpieczającej, Prawdziwej Izby Santa Chiara), Głównego Kapelana i najwyższych organów sądowych państwa (Sacred Regio Rada, Gran Corte della Vicaria) oraz dokumenty wielu innych organów państwowych. Po przywróceniu Bourbona w 1815 r. Zmieniła nazwę na „Wielkie Archiwum Królestwa” i ustanowiła zasadę, że nie tylko papiery zaprzestanej administracji, ale także obowiązujące administracje, powinny być wypłacane okresowo. Począwszy od 1860 r. Archiwum odnotowało znaczny wzrost dziedzictwa dokumentacyjnego, dzięki nabyciu dokumentów ministerstw Bourbon i innych organów centralnych, takich jak Rada Państwa i Gran Corte dei Conti. Pierwszym reżyserem po Zjednoczeniu był ekonomista i dziennikarz Francesco Trinchera, który zajął się, używając wcześniejszej wartościowej pracy archiwisty Michele Baffiego, wydania Raportu z archiwów neapolitańskich (1872), po pierwsze i pod wieloma względami nadal cennego systematyczny przewodnik po źródłach Archiwum Państwowego Neapolu. Jego następcą został autorytatywny autorytet uczonych, takich jak Camillo Minieri Riccio (1874-1882), a przede wszystkim Bartolomeo Capasso (1882-1900) i Eugenio Casanova (1907-1915), ostatni autor słynnego podręcznika do archiwum i podręcznika. obszerny raport na temat Archiwum Państwowego Neapolu w dekadzie 1899-1909, opublikowany w 1910 r. Kierunek Riccardo Filangieri di Candida (1934-1956), podczas którego rozpoczęto nabywanie prywatnych archiwów, niestety zbiegł się z ostatnim okresem smutne z powodu historii naszego kraju i jego archiwów; wydarzeń wojennych Archiwum Państwowe Neapolu ucierpiało bardziej niż jakikolwiek inny instytut archiwalny, ponieważ bardzo duża liczba starożytnych i wartościowych pism, przywiezionych do magazynu w pobliżu Nola w celu ochrony ich przed bombardowaniem, została zniszczona przez wycofujący się niemiecki oddział we wrześniu 1943 r. W dwudziestym wieku Archiwum, utraciwszy swój charakter jako archiwum stolicy, otrzymywało płatności od władz prowincjonalnych lub lokalnych, takich jak Prefektura i Komenda Główna Policji i Okręgowy Urząd Podatków Bezpośrednich akty dotyczące tzw. tymczasowego katastru Neapolu, który ustanowiony przez Murata w 1809 r. obowiązywał do 1914 r. Pierwsze piętro klasztoru Santi Severino e Sossio, siedziby Archiwum Państwowego Neapolu, stanowi obszar muzealny „Archiwum państwowe Neapolu. Sercem życia Instytutu - w rzeczywistości jest główna sala do nauki, pokój inwentarzowy i sala przyjęć - były również centrum społeczności mnichów. Jego cztery wspaniałe krużganki zaznaczyły jego rytmy; Pokój Kapituły, freski autorstwa Belisario Corenzio na początku XVII wieku ze złożonym cyklem chrystologicznym, był miejscem debaty i porównania; wielki Refektarz, sugestywny i imponujący, był sercem codziennego życia wspólnoty monastycznej. Współistnieją tu różne okresy i funkcje: klasztor, XIX-wieczne archiwum, nowoczesny instytut kultury. Dziś wizyta w Archiwum Państwowym Neapolu jest ograniczona do pokoi na pierwszym piętrze. Z drugiej strony wirtualna wizyta otwiera drzwi do „Tajnego Archiwum”: obszarów, które zwykle nie są dostępne, ponieważ zajmują je biura lub depozyty kartowe, które mimo zamierzonego użycia, kryją piękności - artystyczne i archiwalne - nie mniej ważne. , Trzecie piętro oferuje rzymskie relikwie, dziewiętnastowieczne precyzyjne instrumenty i najstarszy „kawałek” Archiwum, Kartę Lapidarium, w charakterystycznym współistnieniu dokumentów i pomników, które w unikalny sposób kwalifikują klasztor Santi Severino i Sossio. Na czwartym piętrze Instytutu znajdowały się w szczególności monumentalne pomieszczenia do przechowywania dokumentów: niektóre z nich zostały zbudowane w pierwszej połowie XIX wieku. Pomieszczenia, które nie zostały uwzględnione w zwykłych planach zwiedzania Instytutu, prezentowane są zarówno pod kątem znaczenia dziedzictwa dokumentowanego, jak i ciekawych i różnorodnych rozwiązań do tworzenia półek archiwalnych