Corso Umberto I (znany również jako Rettifilo) to jedna z najnowszych historycznych ulic w Neapolu, o długości 1,3 km, stanowiąca główną arterię łączącą centralną część miasta z dworcem centralnym.
Droga zaczyna się od Piazza Giovanni Bovio (dawniej Piazza della Borsa) i prowadzi prosto do Piazza Garibaldi, gdzie znajduje się stacja Napoli Centrale (w rzeczywistości nazywała się Piazza della Ferrovia), mijając stację (w porównaniu do pozostałych dwóch) piazza Nicola Amore, nazwany na cześć burmistrza, który był architektem rehabilitacji.

Powstało w epoce Umbertine podczas tzw. prac rehabilitacyjnych, po których rozebrano całe dzielnice, a budynki zburzono, nawet o wielkich walorach artystycznych lub wartościach religijnych, aby zrobić miejsce dla nowoczesnych budynków (zbudowanych przy użyciu tuf wydobywany z kamieniołomów Soccavo, Pianura, Chiaiano i Miano).
Stało się to zaraz po wybuchu cholery, która zabiła tysiące ludzi w mieście i która została oskarżona o poprzednią miejską konformację, złożoną z wąskich uliczek, niezbyt przewiewnych i niezbyt słonecznych, w których często tłoczyli się, jeden na „inne, popularne duże bloki o dowolnym komforcie i służbie, w których mieszkańcy mieszkali w dziesiątkach mieszkań składających się z jednego lub dwóch pokoi.
Kurs został zbudowany w krótkim czasie pod koniec XIX wieku, zgodnie z ówczesnymi stylami architektonicznymi, i otwarty w 1894 roku. W 1897 r. rada miejska ustaliła, że ​​nazywa się corso Re d'Italia, ponieważ już ustanowiła dekret wydany w 1891 r. przez królewskiego komisarza Giuseppe Saredo, który regulował nową toponimię. Toponim zmieni się później na korzyść Umberto I.
Dla wielu krytyków kurs, który miał reprezentować nowego Savoy i post-Risorgimento w Neapolu, był tylko symbolem tej hipokryzji i nie zrobił nic poza po prostu okryć wstyd popularnych dzielnic, jednak przetrwał za fasadami pięknych budynków nowej konstrukcji, za cenę zniszczenia dużej liczby zabytkowych budynków o niezwykłej jakości artystycznej.
Po Piazza Bovio pierwszym ważnym budynkiem jest kościół San Pietro Martire, pochodzący z okresu Andegawenów, ale wielokrotnie odwiedzany w stylu barokowym, znajdujący się na Piazza Ruggiero Bonghi, gdzie znajduje się także pomnik słynnego XIX-wiecznego polityka, zrealizowanego w 1900 Enrico Mossuti. Na tym placu kurs przecina się z Via Mezzocannone, drogą Uniwersytetu.
Za ulicą po lewej stronie stoi majestatyczny budynek Uniwersytetu Federico II, który ma eklektyczną fasadę.
Kontynuując, Borgo Orefici otwiera się po prawej stronie, tzw. ze względu na obecność licznych sklepów złotniczych o niezwykłej jakości, charakteryzujących się skomplikowanym labiryntem ulic prowadzących do przystani.
Piazza Nicola Amore znajduje się na skrzyżowaniu z Via Duomo, jedynym dużym placem na trasie. W pobliżu, obok placu, po lewej stronie stoi kościół Sant'Agostino alla Zecca i dzielnica Forcella, a po prawej stronie plac Piazza del Mercato.
Na drodze w lewo znajduje się kościół Santa Maria Egiziaca w Forcella, w pobliżu którego stoi bazylika Santissima Annunziata Maggiore z przylegającym szpitalem.
Przed przybyciem na Piazza Garibaldi, zawsze po lewej stronie znajduje się jedno z wejść do bazyliki San Pietro ad Aram. Największa