Kompleks Sant'Andrea delle Dame jest klasztornym kompleksem Neapolu, położonym na placu o tej samej nazwie, dziś uniwersytecie.
Zostało założone przez cztery szlachetne kobiety, córki notariusza Andrei Palescandolo, które po złożeniu ślubów w 1580 r. założyły klasztor zakonu augustianów poświęcony św. Andrzejowi, od tego czasu nazywany „damami”.
Struktura składa się z kościoła, klasztoru i budynku klasztornego.

Podczas gdy budowę klasztoru przypisywano Theatine Francesco Grimaldi, Platea objawił się jako autor brata czterech pań, zakonnika Theatine, Marco, wspomaganego przez jego brata Valerio Pagano, kosztem rodziny Palescandolo. Z rejestrów klasztornych znamy nazwiska grupy mistrzów budownictwa (Bartolomeo Cantone, Felice Antonio Giordano, Antonio Verniero i Allegro di Amato). Nowy budynek został otwarty 7 marca 1587 r., A klasztor został ukończony na początku XVII wieku.
W 1748 roku „Torretta Reale”, klasztor widokowy, został zaprojektowany przez architekta Costantino Manniego: do jego realizacji zakonnice wdały się w spór z sąsiednim klasztorem San Gaudioso. Spór zakończył się za pośrednictwem królowej Amalii Valpurga.
Klasztor został stłumiony podczas francuskiej okupacji Neapolu, aw 1884 r. zaanektowany kościół został zamknięty z powodu kultu. Zamachy bombowe, które uderzyły w Neapol w czasie II wojny światowej, nie oszczędzały struktury, ale kompleks nadal zachował swoje oryginalne cechy. W końcu stał się siedzibą Uniwersytetu Neapolitańskiego, a po rozpadzie wydziału medycyny znajduje się centrum neapolitańskie tego samego wydziału na drugim uniwersytecie w Neapolu.
W 2004 r. kościół został odrestaurowany.
Kościół został zbudowany w korespondencji z prymitywnym greckim akropolem, w miejscu, gdzie później wzniesiono wiele innych kompleksów i klasztorów, aż do utworzenia prawdziwej cytadeli. Pierwotnie znajdował się wewnątrz konstrukcji, a teraz jest dostępny bezpośrednio z drogi. Plan jest prostokątny, respektując kanony kontrreformacji.
Wewnętrznie kościół zawiera freski Belisario Corenzio, jednego z malarzy, którzy odnowili poprzednią tradycję ikonograficzną po Soborze Trydenckim. Żywe kolory obrazów przypominają szkoły flamandzkie i weneckie.
Jest też ołtarz z wkładami z masy perłowej autorstwa Dionisio Lazzari. Marmurowe posągi są dziełem Bartolomeo Ghetti, a inne freski Giacinto Diano i piętro majoliki Ignazio Giustaniniego. Płótno męczeństwa św. Andrzeja autorstwa Giovan Filippo Criscuolo przedstawia szesnastowieczną marmurową ramę. Prezbiterium zostało zbudowane w XVIII wieku.
Projekt klasztoru przewidywał stworzenie świetlistego i przestronnego miejsca z wysokimi filarami piperno zwieńczonymi łukami tego samego kamienia, które podtrzymywały ciało używane jako dormitorium. Na zewnętrznej fasadzie malowano fałszywe kolumny i fałszywe arkady piperno z ich dekoracjami, zadanie powierzone flamandzkiemu Pietro Mennesowi. Największa